The National – High Violet

Drie kwartier doen ze er over om zichzelf neer te zetten als makers van de plaat-van-het-jaar-tot-nu. Of beter: na opener “Terrible Love” weet ik het al. The National heeft drie jaar na doorbraakplaat Boxer met High Violet laten horen dat ze een van de meest relevante bands van dit moment is. Het lichtjes op americana gebaseerde geluid van eerdere platen is nu ingeruild voor een sound waarin het vooral de jaren tachtig zijn die overheersen, maar een paar keer wordt er nog teruggegrepen op eerder werk. Dat komt vooral dankzij de stemmen van Sufjan Stevens (op “Afraid of Everyone”) en Bon Iver‘s Justin Vernon (op afsluiter “Vanderlyle Crybaby Geeks”).
Als we het recente werk van bands die in dezelfde vijver vissen (vooruit, laten we een fikse vijver nemen en de meest voor de hand liggende kandidaten noemen) – Arcade Fire, Tindersticks, Editors, Interpol en Madrugada – vergelijken met High Violet, dan wint The National. Niet op punten, maar met een knock-out. Natuurlijk, het is een album dat ambitie laat zien. Een morsige oefenruimtegeluid (“Terrible Love”) wordt op volstrekt natuurlijke wijze afgewisseld met prachtige en wijds geproduceerde tracks (“Sorrow”). Kale en intieme liedjes (“Little Faith”, “England”) staan gebroederlijk naast breed uitwaaierende, bijna monumentale nummers (“Afraid of Everyone”). En to top it all off, (potentiële) singles als “Anyones Ghost” en “Bloodbuzz Ohio” gaan zorgen dat The National deze zomer een heleboel festivals gaat beheersen.

mij=4AD / V2