Excelsior is zich de afgelopen jaren steeds breder gaan oriënteren qua muziek. ‘Indiepop’ is al lang niet meer de noemer waaronder je hun releases kunt schuiven. Of dit komt door verbreding van smaak van de mensen met de vinger in de pap, of dat het iets te maken heeft met het spreiden van risico, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat als het labeltje ‘Excelsior’ op een album geplakt is, de kwaliteit vrijwel zeker hoog zal zijn. De meest recente exotische loot aan de boom is het Rotterdamse The New Earth Group. Hun vorige cd’s brachten ze uit op het Willie Anderson-label van The Mars Volta‘s Omar Rodriguez-Lopez, maar nu maken ze dus met Eurafricarabia de overstap naar de oer-Hollandse stal. Aan hun muziek heeft dit overigens weinig veranderd. Al heeft The New Earth Group dit keer niet gekozen voor twee lange nummers, maar hun muziek verpakt in losse nummers. Liedjes kun je het niet noemen, want een beetje fusionjazzerd zorgt er wel dat zijn songs de tien minuten aantikken en dat gebeurt hier dus ook drie maal op zes tracks. De titel van de plaat is uitstekend gekozen, want alhoewel de nadruk duidelijk op fusion/jazz ligt, snuffelen de Rotterdammers nadrukkelijk aan andere genres. Het toevoegen van percussionist Jasper den Dulk aan de line-up geeft hier meer mogelijkheden voor. Op Eurafricarabia lijkt in eerste instantie meer de nadruk te liggen op het gitaarwerk van Vincent van Duin. Die trekt in de eerste nummers af en toe zo van leer, dat ik me kan voorstellen dat mensen met wat minder geduld af gaan haken. Toch krijgt saxofonist Choca in bijvoorbeeld “300 Watt Nighttime” net zo goed alle ruimte om zijn koperwerk te laten schallen. Het tofst zijn dan ook de momenten dat de twee als musketiers ten strijde trekken tegen het kwaad dat gemakzuchtige popmuziek heet. Die nummers, bijvoorbeeld in “Ali Baba”, zijn momenten dat The New Earth Group als ze dit straks op de planken presenteren hoog boven alles en iedereen uit gaan stijgen.
mij=Excelsior / V2