Nee, dat is geen tikfout: je schrijft Nomadds, met dubbel d. Ze hebben dan ook niet veel van doen met hun bijna naamgenoten uit Zweden. Hoewel? Je zou kunnen betogen dat ze beiden garagerock spelen. The Nomads uit Stockholm doen dat weliswaar sinds de jaren tachtig en The Nomadds uit Freeport, Illinois een goeie twintig tot dertig jaar eerder, maar beiden kiezen voor min of meer elementaire rock ‘n’ roll als basis voor hun songs. Het grootste verschil zit ‘m vooral in de aanpak van die elementaire rock. De Zweedse variant is die van The Rolling Stones: ranzig, ruig en hard. Opgefokt, met een fikse dosis fuzz-gitaren en spijkerbroeken en t-shirts als uniform. De versie uit de Verenigde Staten kiest de andere kant: The Beatles. Schoon, netjes en melodieus. De gitaren en harmonieën in balans en keurige podiumpakken. En hoewel dat lijkt als een tweedeling in goed en fout, is het dat niet. Natuurlijk, hun versies van “Roll Over Beethoven” en “Love Potion No. 9” zitten niet vol adrenaline, maar dat doen de liedjes van Paul McCartney ook niet. Op Originals vinden we een mooie mix van covers (de eerder genoemde, maar bijvoorbeeld ook Lucille) en eigen liedjes. Hoogtepunt is het gitaarwerk in opener “You Can Fall In Love”. Keurige schoonzonen, The Nomadds, maar soms is dat geen vervelend gezelschap.
mij=Wayback Records / Clearspot