Omdat ik zielig was, kreeg ik de nieuwe cd van The Notwist, die hier vervolgens te lang heeft gelegen. Dat zou verschillende dingen kunnen betekenen: misschien werkt The Devil, You and Me niet als troost. Misschien is dit album ronduit saai. Misschien kwam het niet binnen op het moment dat het moest. Eerlijk gezegd denk ik echter dat dat allemaal niet waar is. Nu, een aantal weken na de release, draait het album regelmatig zijn rondjes, neurie ik de liedjes voor een groot deel al mee en word – zes jaar na de vorige release – ik toch weer meegesleept door The Notwist. Hardcore Notwist-fans schijnen te zeggen dat dit album niet moeilijk genoeg is, dat de scherpe kantjes eraf zijn en dat de melodieën vervelen, maar ik zou dat alles graag ontkrachten. De scherpe kantjes zitten in de details, de melodieën werken juist door die bijzondere stem van Markus Acher en mocht het post-rockelement (want is dat niet wat het ‘moeilijk’ maakt?) dan misschien wat naar de achtergrond zijn gedrongen, we krijgen er prachtige elektropopliedjes voor terug. Bovendien heeft de samenwerking met het twintigkoppige Andromeda Mega Express Orchestra (waarvan ‘slechts’ samples de plaat hebben bereikt, terwijl de band er wel mee gaat optreden) het album goed gedaan. Opener “Good Lies” pakt me meteen in, “The Devil, You and Me” is een akoestische xylofoonparel en “Boneless” is bijna vrolijk. Natuurlijk is The Notwist nog herkenbaar en de gebroeders Acher hadden nu eenmaal de zware taak om na het alom bejubelde Neon Golden een nieuwe plaat te maken. Dat hebben ze in mijn ogen heel erg goed gedaan: ik heb mijn troostplaat een paar weken onderschat, maar inmiddels loop ik ermee weg.
mij=City Slang / V2