Ik hou wel van een feestje! Wie niet? Toen ik dit eerste album van The Parties met zijn lekkere retro-hoesontwerp (mooie Vox Teardrop-gitaar!) in de stereo schoof verwachtte ik een lekker potje te kunnen twisten. Dat viel helaas een beetje tegen. De fuzzy feedbackklanken van opener “Love For Sale” beloven meer dan ze waarmaken en het matig gezongen “Breaking Hearts” maakte bijna dat de partystemming bij mij als een nachtkaars uitging. Gelukkig maken tracks als “Cold Life” en “Velvet Love Affair” wel weer wat goed. The Parties hebben een duidelijke voorkeur voor sixties’ coryfeeën als The Byrds (luister maar naar hun gitaarmelodietjes) en The Beatles. Ook hoor ik sporen van de Paisley Underground, die begin jaren tachtig een paar jaar heel populair was. Keurig gespeeld allemaal, fijn gezongen meestal en prettige, melodieuze popliedjes. Nergens slaat de vlam eens in de pan, nergens verrast de band met een waanzinnig sterk refreintje of melodietje, nooit overstijgt dit album het predicaat `klinkt wel aardig`. Ik mag dit soort sixties-retrobandjes graag horen, zeker weten, maar voor The Parties loop ik niet warm. Ik fiets wel even naar een ander feestje.
mij=Rainbow Quartz / Sonic