De vibrafoon en xylofoon zijn instrumenten die je helaas maar zelden hoort in pop- of rockmuziek. Dat is best jammer, want het geluid van die twee is wat mij betreft prachtig. Ik maakte een klein vreugdesprongetje toen ik las dat alle drie de bandleden van The Pattern Theory naast gitaar, drums en synthesizer ook de vibrafoon en xylofoon bespelen in een deel van de songs op hun debuut-cd. De Britse band heeft zijn heil gezocht in Berlijn, waar tegenwoordig steeds meer band naar toe lijken te trekken om daar in alle rust (en synergie) te werken aan hun muziek. De post-rock die The Pattern Theory laat horen misstaat daar zeker niet. Hun hypnotiserende, rustgevende instrumentale variant op dit genre is er een die niet te versmaden valt, helemaal door de serene klank van de vibrafoon en xylofoon. Luister maar eens hoe deze veelvuldig bijna onopvallend met de gitaarpartijen meewandelt en daardoor de sound van The Pattern Theory veel meer diepte en warmte geeft. Maar net zo gemakkelijk dansen die miskende instrumenten als volwaardige partners mee met de gitaar, toetsen en drums. Check “Names For Places” of “Adaptive Expectations” maar eens. Nummers die bij mij beelden oproepen van diepe oceanen met onvoorziene prachtige uitzichten in warme kleuren om elke klif. Deze drie Britten laten horen meesters te zijn in het neerzetten van dit soort weidse taferelen, maar waarbij je door de ferme drumpartijen toch altijd op je hoede blijft en niet in zult dommelen.
mij=Valeot / Import
2 reacties