Voor een groot deel gaat Buzz for Aldrin verder waar The Pillbugs ons bij hun vorige plaat, de verzamelaar Monclovia achterlieten. En dus geldt een deel van de recensie van dat album nog steeds. The Pillbugs gaan nu weliswaar een stapje verder – een dubbelaar is het deze keer -, maar de invloed van The Beatles is nog steeds overduidelijk. Of nemen ze ons in de maling en is hun naam een pesterige variant op de Kevers uit Liverpool en doen ze niets meer dan de Beatles – vanaf Revolver – door de mangel halen? Maar wellicht komen ze net als die beestjes onder een steen vandaan en heeft de wereld in Toledo, Ohio stilgestaan sinds pakweg 1969? Ik denk dat hun liefde voor sixtiesmuziek groter is dan hun gevoel voor satire, want Buzz for Aldrin is in het genre een prima plaat. De melodieën kloppen, de koortjes staan als een huis en als er voor het broodnodige psychedelische gevoel stevig uit de bocht moeten worden gevlogen, dan gebeurt dat prompt. Blijkbaar hebben ze zoveel ideeën en willen zo graag laten horen wat voor geweldige muziek er in 1967 gemaakt werd, dat ze de stonede avond waarop ze de naam Pillbugs verzonnen graag vergeten. En laat ze dan zo nu en dan nog een keertje teveel blowen en een spuuglelijke hoes gebruiken. Als ze trippy hardrock en Beatles-hooks zo weten te vermengen als op deze plaat, dan krijgen ze van mij alle zegen.
mij=Proverus / Clearspot