The Pineapple Thief – Someone Here Is Missing

Ik schrok best toen ik The Pineapple Thiefs nieuwste cd Someone Here Is Missing de eerste keer opzette. Nog niet eerder kwam de band zo hard, bijna op het agressieve af, uit de startblokken. De titel suggereert natuurlijk al dat er het een en ander veranderd zou kunnen zijn in het leven van The Pineapple Thief’s mastermind Bruce Soord. Dat dit het geval is en doorklinkt in de muziek verbaast me toch wel een beetje. The Pineapple Thief was qua sound de afgelopen albums natuurlijk best divers, maar was toch ook behoorlijk stabiel te noemen. Met Someone Here Is Missing echter gooit Soord alle trossen los. Daarmee zou de band nu eindelijk eens de brug moeten slaan richting de altijd weer (ook door tot in den treure toe door mijzelf) aangehaalde grote drie Porcupine Tree, Radiohead en Muse. Soord hoort daar gewoon tussen te staan. Zo simpel is het. Check die felle opener “Nothing At Best” en je zult ogenblikkelijk begrijpen wat ik bedoel. Het opgelopen liefdesverdriet van Soord brengt duidelijk het beste in hem boven. “Show A Little Love” had qua intro zo van The Bends kunnen komen, gaat na een heftige Porcupine Tree-achtige break richting met elektronica gelardeerde Muse-bombast en daarna weer terug naar Thom Yorke en consorten, om je vervolgens nog een keer in de rondte te jagen. Of neem “3000 days” dat naar het einde van de plaat staat. Dat opent superkrachtig, bijna Rush-achtig instrumentaal, waarna Soord pas na dik twee minuten zijn zang in laat vallen, maar na twee minuten super gefocust en bijna grungy toewerkt naar het einde van de song. Het lullige is, dat ik me realiseer dat door het noemen van al die grote namen hierboven, ik The Pineapple Thief af lijk te schilderen als een grote gapper. Maar zo zijn de referenties in dit geval niet bedoeld. Ze zijn er om jou als lezer er van te overtuigen dat het nu toch echt tijd wordt dat deze Britten de plek krijgen die ze verdienen: in de top.

mij=Kscope / Bertus