Als je een stukje schrijft over The Popes dan kun je niet om oprichter Shane MacGowan heen. Hij liet echter The Popes achter zich, maar de band ging door. Om diverse redenen, o.a. doordat er eentje ging hemelen, is er nog maar een origineel lid over. Dat lid, Paul (Mad Dog) McGuinness (goede Ierse achternaam trouwens), heeft de teugels als leadvocalist in handen genomen. De stem van de gekke hond heeft weinig van die van MacGowan, maar als hij een feestje neer weet te zetten, dan lijkt me dit geen bezwaar. Dat feestje zou dan uiteraard een Iers folkfeestje moeten zijn, maar daar gaat het mis. McGuinness lijkt zoekende. In het ene liedje klinkt het stevig, dan weer poppy, dan weer als een Tom Waits in wording en andere keren duikt er toch nog iets van folk op. Ik kom bijna niet door de meer dan vijftig minuten durende cd heen. Ik kan me niet voorstellen dat de fans van The Popes van MacGowan hier ook maar iets mee kunnen. Ook voor anderen lijkt me er gezien de stuurloosheid van het album en de matige liedjes er weinig plezier aan te beleven. Eigenlijk zegt hij het zelf in “In A Broken Dream”: ´everyday I spent my time, drinking wine´. Wijn, dat moet uiteraard bier en whisky zijn. En dan niet in zo´n vreselijk liedje, dat door inzet van een zangeres als de nieuwe Within Temptation klinkt. Het is inderdaad een New Church, maar niet de mijne.
mij=Bertus
4 reacties