The Posies

Het is tien uur in de ochtend in Seattle. Jon Auer – samen met Ken Stringfellow de kernleden van The Posies – verontschuldigt zich ervoor nog maar net uit bed te zijn en dat hij daardoor misschien een beetje wazig over kan komen. Ergens halverwege het daarop volgende gesprek ga ik mezelf afvragen hoe Jon in een heldere bui is. Volgens mij lult hij dan helemaal de oren van je kop.

mij=Interview: André
Hij heeft de afgelopen periode dan ook niet stilgezeten. Naast de nieuwe albums van The Posies en Big Star heeft hij eindelijk ook zijn soloalbum afgerond – waar hij al zo'n vijf jaar mee bezig was en waarover ongeduldige fans inmiddels al beweerden dat het helemaal niet bestond. Waarom is Jon ineens zo fanatiek in de weer gegaan? De basis daarvan komt uit een verrassende hoek: zijn medewerking aan het album van William Shatner (beter bekend als Captain James T. Kirk of Mister Rescue 911). 'Ik had het niet verwacht dat het zo'n leuke ervaring zou zijn met hem samen te werken. Sowieso had ik het telefoontje van Ben Folds anderhalf jaar nadat ik zijn voorprogramma had verzorgd niet verwacht. Mijn inbreng was dan niet zo groot – wat gitaarpartijen en backing vocals – ik had wel de kans om daar in die enorme studio in Nashville rond te hangen en te observeren. En het viel me vooral op dat William Shatner, die met z'n drieënzeventig jarige leeftijd vijftien jaar ouder is dan mijn vader, altijd als eerste in de studio was en als laatste wegging. Hij was echt nooit moe en had zoveel energie dat de rest het gewoon eng vond.'
Alsof hij van een andere planeet komt?
'Haha, ja, de planeet Extra Serotonine. Hij vertelde dat hij zo hyper is omdat iets in zijn lichaam meer serotonine aanmaakt. Om eerlijk te zijn voelde ik mezelf daardoor nogal lui. Ik heb best veel gedaan maar er zit zoveel meer in. De ervaringen van die twee weken in Nashville waren niet direct van invloed op het nieuwe Posies-album, maar voor mij persoonlijk was het de start van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.'
En hoewel die invloed niet direct terug te vinden zal zijn op het nieuwe album, verwijst de titel Every Kind Of Light ook naar energie.
Jon legt uit: 'Die titel, een stukje tekst uit het nummer “Anything and Everything”, is vooral gekozen omdat het gewoon goed klinkt. Daarnaast geeft het aardig weer wat ons gevoel is over deze plaat. Zonder er al te New Agey over te worden, we voelden dat er een prettig soort energie-licht door het album stroomt. Het was tevens de inspiratie voor het minimalistische artwork. Eerst moest ik er zelf even aan wennen, maar nu doet het me denken aan Dark Side of the Moon en ook Stereolab – een band die ik bewonder. En het ziet er goed uit in advertenties en op posters!'
Het nieuwe album markeert de officiële comeback van The Posies als een volledige band. 'Natuurlijk zijn Ken en ik al sinds 2000 samen met diverse losse dingetjes bezig geweest. Maar dit is dus de eerste volwaardige poging om iedereen op een zo grootst mogelijke manier te laten weten dat we weer terug zijn. We willen weer zo veel mogelijk gaan toeren met een album dat kan gezien worden als een official return to form.'
Naast Ken en Jon zijn bassist Matt Harris en drummer Darius Minwalla als vaste bandleden van The Posies ingelijfd. Deze keer is hun rol ook groter dan alleen die van een ingehuurde ritmesectie.
'Dit is de eerste keer dat we besloten dat, indien we weer een band zouden zijn, er een situatie moest ontstaan waarin echt ieder bandlid betrokken was bij het schrijven van de muziek. Nogal een ommezwaai voor Ken en mij, voorheen schreven wij alles en waren we eerlijk gezegd bijna fanatiek dictatoriaal over hoe een song of passage moest worden gespeeld. We stonden niet echt open voor ideeën en meningen van anderen. Nu zijn we echter, om het even heel lelijk te zegen, oud en wijs genoeg om ons te realiseren dat we dit soort veranderingen moeten omarmen om de ideeën fris en nieuw te houden.'
'Ook het opnameproces ging heel anders dan voorheen. En dat was gewoon uit pure noodzaak omdat we onszelf letterlijk niet veel tijd – drie weken – gaven om het te doen. In het verleden gingen we te werk als het type regisseur die aan het eind nog even een aantal dagen een paar scenes opnieuw gaat filmen. Daarnaast moest het schrijven dus ook nog gebeuren. En dat is even wennen als je normaal gesproken met de songs onder je arm de studio binnenliep.'
Was je niet bang dat er niks uit jullie handen zou komen?
'Die angst was zeker aanwezig. Misschien was die angst juist een goede motivator en heeft het de opnames van een fraaie edge voorzien. Ik had dan ook voor de zekerheid alvast de basis voor het nummer “Conversations” een dag voor de opnames voorbereid. Omdat ik het gevoel had dat het een beetje gevaarlijk was wat we van plan waren te doen. Iemand moest een initieel idee hebben om alles in gang te brengen. Een beetje zoals dat bij kaartspelen gaat: ik had alvast even de kaarten geschud.'


Voordat hij verder ingaat op het volgende verschil met voorgaande Posies-albums, enkele politiek getinte teksten, wil Jon graag eerst om mistverstanden te voorkomen aangeven dat The Posies niet ineens de nieuwe Clash zijn geworden.
'We hebben geen politiek album met de hoofdletter P gemaakt. Ik kan natuurlijk niet voor de andere bandleden spreken, maar in enkele recensies en reacties tot nu toe wordt naar mijn mening het politieke element nogal uit z'n verband gerukt. We hebben geen manifest en geen politieke agenda. Ik hoop dat dit duidelijk is. We hebben in het verleden met nummers als “Flavour Of The Month” en “Everybody Is A Fucking Liar” al politiek getinte teksten geschreven. Die gingen meer over de muziekindustrie en niet over onze regering. De reden is natuurlijk dat we bezig waren met dit album tijdens de verkiezingsstrijd tussen Kerry en Bush. Het was overal om ons heen. We spraken er veel over en zo komen die meningen dan in de songs terecht. En we weten allemaal hoe het is afgelopen. Helaas was de uitslag niet die waar we meer dan ooit op gehoopt hadden.'
Bij beluistering van het album concludeer ik dat het grootste deel nog steeds over persoonlijke relaties gaat. Ongeveer eenderde is politiek getint, echter wel op zo'n manier dat de teksten op verschillende niveaus werken. Bijvoorbeeld het bluesy “Could He Treat You Better” dat op het eerste gehoor over misbruik en verwaarlozing binnen een relatie gaat. Graaf je wat dieper dan blijkt het te gaan over wat George W. Bush Amerika heeft aangedaan. In de album opener “It's Great To Be Here Again!” is het wat evidenter aanwezig.
'Dat nummer gaat niet, zoals de titel doet vermoeden, over de comeback van de band, maar is een sarcastische aanval op Amerika. Het beschrijft elementen van de zogenaamde American Consumer Dream en enge puriteinse opvattingen. De Fast Food cultuur. Alles is zo gemakkelijk te krijgen. Consumeren is bijna een soort drug geworden. Iedereen moet van alles hebben zonder dat ze erover nadenken wat ze nu precies aanschaffen. Amerika reilt en zeilt zoals het doet omdat de meeste mensen vooral bezig zijn ervoor te zorgen dat hun familie zo veel mogelijk afleiding heeft. Natuurlijk zijn er eerst de basisbehoeftes zoals eten en kleding voor de kinderen. Maar waarom zouden ze zich druk maken over onze regering als ze ook de allernieuwste film met Bruce Willis kunnen huren? Misschien een beetje simpel gezegd, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik daarmee bedoel.'
Een ander nummer heeft als titel “I Finally Found A Jungle I Like!” Waar is die jungle dan precies?
'Hahaha. In ons hoofd. Bij Posies-shows. De meeste grote steden in Amerika zijn fantastisch. Seattle is er een van. Er zijn gelukkig ook een hele hoop goede dingen in deze wereld. Ik ben geen negatief persoon. Ik denk niet dat het leven alleen maar uit slechte dingen bestaat. Daar is het veel te complex voor. Maar er moet een balans zijn tussen goed en slecht. Ik en de andere jongens in de band accepteren het feit dat geluk en pijn, donker en licht, hoop en angst in het leven samengaan. Veel mensen willen niet toegeven dat er soms problemen zijn. Ze zijn bang. Ik denk dat onze regering het van deze mensen moet hebben. Mijn vader is een hele toffe kerel die me al heel vroeg in aanraking bracht met bijzondere muziek en films. Zo'n beetje de reden waarom ik nu een muzikant ben. Hij nam me al op m'n zesde mee naar Dr.Strangelove – een van mijn alltime favorites. Hij vertelde mij dat de republikeinen een nieuwe variant hadden gevonden op het cliché “You can fool some of the people most of the time but you can't fool all of the people all of the time”. Hun variant is “You can fool some of the people most of the time and that's the people we're trying to reach”. Ze focussen op de mensen die ze voor de gek kunnen houden. En gezien de uitslag van de verkiezingen zegt ongeveer de helft van de bevolking “this is bullshit”, maar helaas was het net niet genoeg. En Bush negeert dat gewoon. Soms schaam ik me dan dat ik een Amerikaan ben. Ik ben niet zo'n patriot, ik kom niet uit Texas.'
Eerder een wereldburger?
'Zo zou ik mezelf wel willen omschrijven. Het klinkt misschien een beetje pretentieus, maar ik heb het geluk gehad om veel te kunnen reizen. Ik ben op allerlei plaatsen geweest waar ik soms zelfs een langere tijd ben gebleven. Dit in tegenstelling tot de mensen waar we het eerder over hadden, die uit “It's Great To Be Here Again!”. Zij zien de wereld via hun breedbeeldtelevisies en dat is in mijn optiek niet geheel zonder gevaar.'


En van alle plekken in de wereld hebben jullie Europa uitverkoren om de tour te beginnen. Waarom Europa?
'Het was gewoon de meest logische keuze. We vinden het altijd heel erg leuk om daar te spelen. Vooral de festivals en onze eerste tour valt precies in het festivalseizoen. We spelen er naar mijn mening niet eens vaak genoeg. We zijn veel tijd kwijt aan het verkassen van het ene festival naar het andere. In november komen we terug naar Europa voor een volledige tour. Dan nemen we er echt de tijd voor en proberen we op plaatsen te komen waar we nog nooit zijn geweest. Ook het optreden pakken we nu anders aan. We hebben voor het eerst eens twee weken de tijd genomen om acht uur per dag te repeteren. We wilden zo veel mogelijk materiaal van alle albums instuderen. We hebben nu een lijst van ongeveer vijfenvijftig songs die we kunnen spelen. We zullen enkele klassiekers sowieso iedere show spelen en de rest houden we vrij om af te wisselen. Zo blijft het ook voor onszelf interessant. En als er iemand echt heel erg graag wil dat we een bepaald nummer spelen, laat het ons op tijd weten en dan vinden we altijd wel een manier om dat te doen. (zet een overdreven vriendelijke stem op) Because that's just the kind of guys we are.'