Pakkende, goudomlijnde melodieën. Check. Vocale harmonieën als een dikke laag honing met knapperige stukjes walnoot. Check. Hier en daar een verrassende akkoordenwisseling. Check. Redelijk hoge meezingfactor. Check. Soundtrack voor lange roadtrips. Check. Een gezonde dosis Lennon/McCartney. Check. Scheutje Beach Boys d’r bij. Check. Big Star. Check. Het rauwere randje van Ken Stringfellow. Check. Het vaak onderschatte, sprankelende gitaarspel van Jon Auer. Check. De som der delen. Check. Powerpop pur sang. Check. Voorzichtige stapjes buiten de eerder betreden paden. Check. Desondanks het gevoel dat het toch een beetje meer van hetzelfde is en het niveau van Frosting On The Beater wederom niet wordt gehaald. Check. Niet dat het veel uitmaakt hoor. Hier worden geen potten gebroken. Alle hokjes op de checklist kunnen keurig worden afgevinkt. Na een hiaat van vijf jaar is er dus eindelijk weer een nieuw album van The Posies. En dat is voor de liefhebbers best fijn, toch? De vraag is alleen of de rest van de wereld van Blood / Candy wakker zal liggen.
mij=Ryko / Rough Trade
4 reacties