Wie zat er nog te wachten op een nieuwe plaat van The Prodigy? Na een wachttijd zo lang als sinds Fat of the Land kun je als band twee dingen doen: of nog een keer dezelfde plaat maken, maar dan met de middelen van nu (Wire!) of aanhaken bij de geluiden-du-jour (jezelf doorontwikkelen heet dat dan). The Prodigy’s Always Outnumbered, Never Outgunned hinkt op beide gedachten. Vandaag doen we het met de jaren tachtig en dus plukt The Prodigy uit die periode wat ze gebruiken kunnen. De track “Phoenix” (met een sample uit “Love Buzz” van Shocking Blue) klinkt bij tijd en wijle als PiL op electro, terwijl de springerige beats van “Memphis Belle” op een eerdere Prodigy-plaat hadden kunnen staan. “Girls”, de tweede track, heeft weer verradelijke jaren 80-synths meegekregen, maar dan klinkend alsof ze van een kapotte 12″ zijn getrokken. De herrie-track “Wake Up Call” (met Kool Keith) is nog de beste track en de enige waarin iets van noodzaak doorklinkt. Het is in elk geval stukken beter dan “You Will Be Under My Wheels”, dat volgens Liam Howlett in een interview in Q als vullertje gebruikt is. Slappe hap waar je ook nog eens zeven jaar op moest wachten.
File: The Prodigy – Always Outnumbered, Never Outgunned
File Under: Outdated
Als we de recensies geloven wacht er nergens nog iemand op the Prodigy, hoewel ze nog steeds kippevel zetten op vele huiden. Dat door de vingers gezien is er nog aan toe te voegen dat the prodigy het stukken beter doet dan anderen in het genre en dat dit een prima plaat is. Hoewel ze niet beter is dan the Fat of the Land, toegegeven. Dan nog is het zeker de moeite in het rek. Tenzij je liever voorgekouwde shit slikt van de voorgaande recensie.
Cheers
Yoeri