Tjemig, is het al dik een jaar geleden dat ik Origami van The Puddle Parade in handen kreeg? Het was na een bijna eng intiem optreden dat Ellen Evers en Tiny Vipers gaven in de Kargadoor in Utrecht. De sfeer van de tot concertzaaltje omgebouwde werfkelder speelde daar ook een grote rol in. De liedjes van The Puddle Parade, die meer neigen naar toevallig in elkaar geknutselde soundscapes dan naar songs in de traditionele zin kwamen er perfect tot zijn recht. Ik betrapte me er op dat ik thuis, luisterend naar Origami maar niet in dezelfde ‘toestand’ wilde geraken als in de Kargadoor. Daarvoor moet ik echt het huis ontvluchten en in niets opdringende ruimtes of leegtes gaan zitten. In een trein, op een fiets, liggend op een dijk kijkend naar grazende schapen. Dat ligt overigens meer aan mij dan aan wat Evers laat horen op Origami. Dat komt met zijn mijmerende repetitieve teksten met vaak behoorlijk zwaarmoedige overpeinzingen en melodieën gebracht op een bedje van lo-fi folk en elektronische soundscapes juist wel in de buurt van wat ze liet horen in het voorprogramma van Tiny Vipers. Ik ga op Incubate maar eens checken of deze Oost-Duitse, die nu in Utecht bivakkeert, me weer in dezelfde toestand kan krengen met een raar wiegeliedje als “Charcoal and Ice”.
Drivan had zo naadloos aansluitend op de The Puddle Parade kunnen optreden. Maar die zijn er dus niet bij in Tilburg. Hun liedjes zijn ook klein, vervreemdend grillig, maar krijgen wel wat meer beat mee dan The Puddle Parade. Het is een beetje een vreemd project dat drie jaar geleden opgestart is door de Noorse multi-kunstenaar Kim Hiorthøy. Samen met twee vrouwelijke Zweedse en een Finse muzikante maakte hij een show die een combinatie van zang en dans was en daar is dit Disko het vervolg op. Als de muziek op Disko is waarop gedanst is, dan is het vast geen klassiek ballet geweest wat de aandachtige toeschouwers voorgeschoteld kregen. En met disco heeft het dus ook absoluut niets te maken. Disko klinkt ongedwongen en af en toe zelfs een beetje nonchalant. Al zal het feit dat er in het Zweeds gezongen wordt daar vast een flinke steen aan bijdragen. Qua songs doet deze cd me nog het meest denken aan waar CocoRosie al jaren behoorlijk succesvol mee is. Maar bij de zusjes voelt de muziek natuurlijker qua vorm en insteek. Bovendien zit ik op de een of andere manier steeds te wachten op onverwachte wending die me losrukt uit mijn omgeving. Het dichtst bij zoiets komt nog “Låt det va” dat naar een climax lijkt toe te werken, maar uiteindelijk plots afgebroken wordt en in het niets wegvalt. Da’s jammer. Ook het navolgende “Det Gör Ingenting” met zijn almaar herhalende lijntjes komt een eind, maar mist net de knip om me in trance te brengen. Drivan laat op Disko dus wel potentie horen, maar gezien het projectmatige karakter van het geheel, verwacht ik niet dat het ooit goed komt.
mij=Morc / Clearspot & Smalltown Supersound / Konkurrent