De titel van het nieuwe album van The Pussywarmers – nog steeds een van de meest bizarre bandnamen die ik ken – klinkt een stuk beschaafder dan hun vorige, My Pussy Belongs To Daddy. Maar geloof me, hun muziek is nog steeds geen toonbeeld van verfijning, chique omgangsvormen en keurigheid. Wat die kronieken uit de titel betreft, die lijken te slaan op de avonturen waar dit Italiaans sprekende vuilnisbakkenorkest uit Zwitserland zich aan bezondigd heeft. Of ze het zelf meegemaakt hebben valt uiteraard te betwijfelen, maar de overgave waarmee dit combo ze ten gehore brengt, zorgt ervoor dat je het graag wilt geloven. Liefdesverdriet van de ranzige soort, avonturen in donkere kroegen, gedrenkt in alcohol en Weltschmerz, dat zijn de ingrediënten waar de avonturen van The Pussywarmers van gemaakt zijn. Feestmuziek voor feesten waar je je ouders niet mee naar toe wilt nemen, ook al worden er polka’s en andere deuntjes uit vervlogen tijden gespeeld en klinkt er geen enkele overstuurde gitaar (wel fijne blazers). Het hoesje verwijst er al naar: de decadente jaren twintig en dertig, maar dan ver uit de buurt van alles wat naar de glamour uit die dagen verwijst.
mij=Voodoo Rhythm / Clearspot
4 reacties