Ik moest even nazoeken of ik The Quireboys nu een of twee keer gezien had. Het bleek eenmalig te zijn geweest, in Utrecht in 1990. Da´s lang geleden, ja. Zoals het dermate lang bestaande bands betaamt hebben ze een periode van inactiviteit achter de rug, vooral omdat ze met hun sleazerock geen poot meer aan de grond kregen door de grunge. Inmiddels zijn ze alweer een hele tijd bezig en hebben ze vier studio-albums gemaakt sinds de reünie. Vorig jaar kwamen ze nog onder een andere naam tevoorschijn: Down N´ Outz, de coverband met Def Leppards Joe Elliott. Deze live-opnamen zijn uit 2004, na het This Is Rock`N´Roll-album, het comebackalbum uit 2001. Jason Bonham (nu Black Country Communion) zit tijdelijk op de drumkruk. Hierna hebben ze dus nog drie studio-albums uitgebracht. Is dat erg? Welnee, deze opnamen uit de beroemde Marquee zijn uitstekend en laten The Quireboys in topvorm horen. Ik heb ze altijd gezien als het sleazerockbroertje van The Black Crowes en dat is op dit album heel goed te horen. Piano en slidegitaar hebben een prominente rol in het geluid en geven de band een rhythm & bluesfeel. Zanger Spike tilt het begrip gruizig naar nieuwe hoogten, maar geeft The Quireboys daarmee wel iets eigens. En die nieuwere songs? Ach, die komen nog wel een keer. Deze opnamen zijn goed voor een krap uurtje dikke pret, en dat is waar het om gaat bij The Quireboys.
mij=Global
2 reacties