Er staan minstens tweehonderd vrouwen en meisjes voor de Melkweg op een regenachtige, doordeweekse dag. Ik ben even van mijn à propos. Wat is er aan de hand? Ik kijk nog eens goed rond. Security-mensen staan kauwgum kauwend breed te zijn bij de afzettingen, een zenuwachtige mevrouw lijkt dwingende bevelen te geven via een mobilofoon…Pas als ik me bij de loge meld blijkt wat er aan de hand is: Robbie Williams speelt in de Melkweg. Aha, nu is het me duidelijk. Grappig. Ik heb niet zoveel met dit fenomeen maar goed, ik ben er dan ook niet voor hem. The Raveonettes zijn namelijk óók in de stad. En daar kom ik voor!
Als zangeres/bassiste Sharin Foo zich met kinderwagen (gevuld met dochtertje Molly) langs de massa naar binnen wurmt, is er niemand die haar een blik waardig gunt.
Bij de garderobe mogen we even rustig aan Sharin vragen hoe het met the Raveonettes gesteld is eind 2009. Sharin is vriendelijk maar een tikje gehaast. Over een uurtje wordt de band verwacht voor een instore-concertje bij de hoofdstedelijke platenwinkel Concerto.
mij=Interview: Vonx
Die instore bleek later niet door te gaan, maar goed, dat wisten Sharin en ondergetekende nog niet.
Met een gloednieuw (en sterk) album in de winkels, In and Out of Control, is het nu natuurlijk tijd om te toeren voor het Deense duo.
Hoe gaat de tour tot nu toe?
'We zijn erg tevreden. We hebben de tour in drie fasen verdeeld. Eerst hebben we Scandinavië gedaan, nu doen we het Europese vasteland en als laatste gaan we naar Engeland. Iedereen is gelukkig enthousiast en wij dus ook! We vinden het erg fijn om met de nieuwe songs te toeren.'
Eigenlijk is het een soort van thuiskomen nu jullie alweer een tijdje in New York wonen?
'Nou, wacht even. Ik woon in Los Angeles, alleen Sune Rose Wagner (zanger/gitarist/ componist) woont in New York.'
Oh oké, ik vind steeds meer recente nummers van jullie, zeg maar, Californisch klinken qua melodieën, sfeer en zanglijnen. Zeg maar de Phil Spector-invloed. Meer Californisch dan New Yorks, de wat killere Velvet Underground-achtige sound.
'Ja, ik snap wat je bedoelt. Dit album heeft veel Beach Boys-invloeden. We hebben heel goed naar hun zang geluisterd. Onze gitaarsound heeft altijd wel wat surf-achtig geklonken. Maar de invloed van New York, maar ook alle andere plaatsen waar we komen klinkt door in al onze songs.'
The Raveonettes hebben altijd al een brug geslagen tussen de sound van de sixties en die van nu. Hoe is dat ontstaan? Voelen jullie je deel van een scene ofzo?
'Nee, ik denk niet dat we deel uitmaken van een scene. Wat we wel merken is dat steeds meer artiesten toegeven dat het geluid van de meidengroepen uit die tijd en de vroege Motownsound invloed heeft op wat ze nú maken.'
'Wij zijn in 2001 begonnen en gewoon onze eigen weg gegaan. De zangharmonieën en de manier van liedjes schrijven uit de sixties hebben bij ons altijd een grote rol gespeeld. De laatste tijd gaan we zelfs terug naar de sound van de jaren vijftig, zowel de vroege rock ‘n' roll als de crooners van die tijd. Het is voor ons een heel natuurlijk proces, we blijven terugkeren naar de muziek van die tijd, zonder dat we daar bewust mee bezig zijn. Tegelijkertijd omarmen we ook de technieken van deze tijd.'
Jullie poppy melodieën staan soms in schril contrast tot de teksten, zoals in “Boys Who Rape (Should all be Destroyed)”
'Ook dat gaat als vanzelf bij ons. Thema's van nu, confronterende onderwerpen, die mixen we met die melodieuze sound. We vinden het leuk om mensen op het verkeerde been te zetten. Dit album is muzikaal het meest toegankelijke dat we hebben gemaakt tot nu toe, maar de teksten zijn donkerder en confronterender dan voorheen.'
Het is alweer een paar jaar geleden dat jullie gestopt zijn met platen in één toonsoort te maken.
'Ja, we wilden onszelf niet meer daardoor beperken. Het was in eerste instantie een soort regel die we onszelf opgelegd hadden en het was creatief gezien ook wel een uitdaging. Maar ja, als je verder groeit als artiest wil je ook wel weer andere dingen doen en zonder het te benoemen zijn we ermee gestopt. (lachend:) Het maakte dat het werken met andere muzikanten live wel makkelijk ging.'
Zijn de muzikanten tijdens de tours dan geen vaste band?
'Nee, dat wisselt. De ritmesectie waar we nu mee toeren zijn twee Denen met wie we voor het eerst werken. Het gaat prima. We hebben altijd gewisseld. Soms zijn we met zijn tweeën, soms met zijn vijven.'
En voor een tijdje was jij er niet bij. Je tweelingzus Louise nam de honneurs waar tijdens je zwangerschap.
'Ja dat was wel maf, ik vond het raar om haar dat zien doen.'
Lukt het combineren van familieleven en de band een beetje?
'Weet je, Sun Rose is heel makkelijk en steunt me overal in. Natuurlijk verandert er veel maar dat geldt voor iedereen, niet alleen voor musici.'
'We hebben afgesproken kortere tours te doen en ik heb een nanny mee. Het gaat allemaal prima met Molly en ons. Je moet altijd het compromis vinden tussen werk en thuis.'
Jullie gaan straks een instore doen? Ik had eerlijk gezegd niet vaker gehoord dat jullie dat soort gigs doen.
'Klopt, dat is iets wat we helemaal niet vaak doen. Toch lenen onze songs zich voor kleine, akoestische uitvoeringen. Het geeft soms een hele andere sfeer aan wat we doen, kom zeker even kijken en luisteren!' (maar zoals hierboven vermeld, werd de instore helaas afgelast…)