James Lee Lindsey Jr. zei u? Nee, ik zou het ook niet geweten hebben. Want bij de burgerlijke stand kende men hem misschien zo, in de republiek van rock ‘n’ roll noemde hij zich Jay Reatard. Waarmee hij in de voetsporen van de familes Ramone en Oblivian trad. De laatsten waren misschien ook wel zijn echte familie. In elk geval gold dat voor Eric Oblivian, die Jay Reatard en zijn bandleden onder zijn hoede nam en op zijn label Goner Records liet debuteren met Teenage Hate. Jay was toen krap 18 – we spreken over 1998 – en slechts twaalf jaar later, in 2010, zou hij overlijden. In die twaalf jaar bracht hij 22 albums uit, solo, met Lost Sounds en in de band waar hij zijn naam aan ontleende, Reatards. Met Elvis Wong Reatard (‘the skins hollering and pickin’) en Steve Albundy Reatard (‘guitar & occasional yells’) nam Jay Reatard (‘guitar, screaming & pounding’) eind jaren negentig niet alleen dit album op, maar ook twee tapes, The Reatards cassette en de roemruchte Fuck Elvis Here’s the Reatards cassette. Deze twee zijn als bonus terechtgekomen op deze reissue. In 39 liedjes schreeuwt, krijst en brult Jay Reatard zich de rockwereld binnen. Het gaat van druistige garagerock, opgefokte ’77-punk tot iets dat klinkt als hardcore, maar opvallend genoeg zonder de donkere kanten die hij later zo vaak liet horen. Agressief, overdonderend en hondsbrutaal, maar vooral met een waanzinnige energie die in zijn veel te korte leven nog een monumentale hoeveelheid liedjes op zou opleveren.
Mij=Goner Records / Konkurrent
4 reacties