Samuel Jackson Five – Easily Misunderstood

Ik geef het gerust toe, hoor. Bij het lezen van de bandnaam The Samuel Jackson Five moest ook ik grijnzen. Toen ik met mijn ogen knipperde zag ik alle leden van de Jackson Five gesierd met de snor van Samuel Jackson proberen net zo cool te kijken als deze filmster. En ze speelden ondertussen hun eigen liedjes in een giechelpunkarrangement. Verder van de waarheid af kon ik bijna niet zitten. Wat aan het bovenstaande klopt is dat The Samuel Jackson Five inderdaad uit vijf leden bestaat en dat ze waarschijnlijk ook wel cool kunnen kijken. Coole muziek maken ze in ieder geval wel, deze vijf Noren. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de vijf inderdaad ooit begonnen zijn als drum’n’bass-band. Want met drum’n’bass heeft hun muziek nu weinig meer te maken. Als ik dan toch een genre aan zou moeten wijzen dat ze als uitgangspunt nemen, dan zou ik post-rock noemen. Maar de vijf flirten zo uitgebreid met onder anderen jazz maar ook met bijvoorbeeld de Pink Floyd van rond Meddle, dat de muziek heel ver verwijderd blijft van wat velen bij de term post-rock verwachten. Neem bijvoorbeeld “No Lame”. Rond een weldadig aandoend Rhodes-orgeltje dansen eerst drums en sambaballen en knort de Rickenbacker gemoedelijk. Totdat de staccato elektrische gitaren zich er mee gaan bemoeien en samen met de violen de knorrige bas en zijn dansende drummaatje gaan opjagen terwijl ondertussen de Rhodes stoïcijns doorgaat waar hij mee begonnen was. Door de variatie in nummers is het zo dat je in de vijftig minuten die Easily Misunderstood duurt geen enkel moment ook maar een zanger mist.

mij=Honest Abe / Import