Voor mij is The Scene altijd een van de beste Nederlandse bands geweest, en hoewel zanger Thé Lau solo wel een deel van het gat opvulde dat ontstond toen de band ermee ophield, bleef er ook altijd een leegte achter. Soms is het geheel nu eenmaal meer dan de som der delen. Zonder dr. Eus van Someren, maar met Emilie Blom van Assendelft, Otto Cooymans en Jeroen Booy is Thé nu officieel terug. En hoe! De eerste luisterbeurt van Liefde Op Doorreis bezorgde me direct al een warm gevoel van binnen, want daar waren ze weer: de warme sfeer, de liefde voor muziek en dat onmiskenbare Scene-geluid, tegenwoordig soms aangevuld met strijkers, zoals in “Nachttrein”. En wat te denken van “Geluk”, waarin het aanvankelijk lijkt of Thé je hoogstpersoonlijk in je oor staat te fluisteren, waarna hij vervolgens toewerkt naar een prachtige muzikale climax. Zijn teksten klinken bij vlagen cryptischer dan Bløf ze ooit geschreven heeft, maar ergeren gelukkig nooit. Nee, eerder nog klinken ze als pure poëzie, recht uit het hart. ‘Dit is mijn land, hier ben ik geboren’, zingt hij in “Mijn land”. Zo is het maar net, en daar ben ik hartstikke blij mee, want op een band als The Scene kun je alleen maar heel erg trots zijn!
mij=V2