The Shape – Lonely Crowd

Iedereen die het geluk heeft om het mee te maken zou zich in mijn gevoel moeten herkennen. Het gevoel dat je hebt wanneer je kind net geboren is: je straalt en denkt dat de hele wereld dat toch wel moet zien. Dat gevoel had ik althans terwijl ik de nodige ritjes maakte tussen het ziekenhuis – ja, alles is goed en het is een knappe jongedame – en huis. Uit mijn stapeltje recensie-cd’s had ik Lonely Crowd van The Shape gepakt. Deze Italianen (Verona) zijn vanaf 2011 aan de weg aan het timmeren, en er verscheen een EP in 2012. Het eerste album getiteld Lonely Crowd verscheen in 2014 in hun thuisland, maar is nu ook hier verkrijgbaar. The Shape brengt muziek die mijn gevoel alleen maar versterkt: rockmuziek met veel power. Het moet geweldig zijn om het publiek plat te beuken met je sound. The Shape kent invloeden uit de rockmuziek van begin jaren zeventig, maar ook invloeden als Metallica, Soundgarden, Muse of Queens of the Stone Age. De productie is super: helder waardoor details nog te horen zijn en het desondanks heerlijk rockt. Opener “Second Sun” begint nog ingetogen met een stemsample waarna langzaam de muzikale psychedelische bombast toeslaat – zoals Pink Floyd dat rond Meddle perfect kon – maar uiteindelijk gaat het helemaal los. Er is geen houden meer aan. In “Vacuum Eye” wordt de rockgitaar van stal gehaald, alsof ze Metallica zelf zijn, maar dat wordt wel wat afgezwakt. Of dan ook weer niet. Je wordt als luisteraar heen en weer geslingerd tussen hard en zacht, power en gevoeligheid. Bijzonder is “My God Is Mad” waar het geloof er van langs krijgt: er is geen enkel begrip voor de dood van iemand. The Shape brengt muzikaal weinig nieuws onder de zon, maar wat ze brengen doen ze met verve. De euforie zit vooral in de sound, maar soms ook tekstueel: ‘But now it is sunshine, and I forget everything about the past, when the sunrise comes, I will take a rest’ (“Sunshine”). Ik ken geen rockband uit Italië die wereldwijd bekend is geworden. Ik vrees dat met The Shape ook niet zal gebeuren, maar als ze als thuisland Amerika hadden dan was dit ongetwijfeld een sensatie. Nu is er slechts een recensent met een gelukzalig gevoel die er kennis van neemt.

mij=Bass Department Records