Eigenlijk had ik vanavond willen huilen van ontroering bij een dubbelconcert van Centro-Matic en South San Gabriel. Ik had zelfs bij de events op LastFm al aangegeven dat ik kwam. Mijn baas meende echter dat hij roet in het eten moest gooien met een personeelsbijeenkomst. Dat is zielig voor mij. Althans een beetje zielig. Ik hoorde namelijk vandaag diverse verhalen over leed van mensen die ik persoonlijk ken. Leven en dood liggen dicht bij elkaar en de ellende van het missen van een concert is dan wel erg relatief. Als muzikale begeleiding deed op de reis naar de bijeenkomst vandaag het Engelse The Sleeping Years dienst. Een band die semi-akoestische liedjes brengt à la I Am Kloot. Achter The Sleeping Years zit singer-songwriter Dale Grundle. De band bracht drie ep’s uit, maar nu is er dus een volledig album dat luistert naar de titel We’re Becoming Islands One By One. Een album waar het lekker bij melancholisch somberen is. Het gitaarspel (dat mij soms aan Nick Drake doet denken), de piano die gevoelig beroerd wordt, het gebruik van de o-zo gevoelige cello en dan ook nog de snik in de stem van Grundle. Het klopt allemaal. Niet dat het allemaal zo origineel is, maar prachtig is het wel. Nu ik net in een stukje op File Under lees dat de hoogtijdagen van I Am Kloot wel voorbij zijn, al betwijfel ik of dit voor de concertbezoek- en verkoopaantallen ook geldt, kan het stokje best doorgegeven worden.
mij=Talitres / Rough Trade