The Souldiers / Laura Vane & The Vipertones / The Jig

The Souldiers kent u uit De Wereld Draait Door, waar ze eventjes de huisband waren. Blikvangers zijn de zusjes Cato en Sofie van Dijck, die de luisteraar vanaf de hoes broeierig aankijken. De muziek is dat maar bij vlagen, het wordt nergens zo sexy als in “Crazy”, een nummer van de debuut-EP. Op die EP lieten The Souldiers, die dit album opnamen in de Ardent Studios in Memphis, al horen dat ze hun soul graag mengen met rock en pop. Dat gebeurt opnieuw op These Times. De mengsmering werkt het best in het prachtig gezongen, door elektrische piano aangedreven titelnummer. Dat is een van de mooiste blue-eyed soultracks die ik dat jaar hoorde. Het tekstueel nogal onbenullige Sarah (sowieso zijn de teksten van The Souldiers op Sinterklaasgedichtniveau) en evenknie “One Night Betty” vallen in negatieve zin op. Die worden gezongen door drummer Joost van Dijck en dat had producer J-B Meijers nooit mogen toestaan: veel te weinig profiel op zijn stembanden. Dat Van Velzen enthousiast twitterde over single “Down on me” zegt iets over de positie van de band. Er is teveel pop versneden door hun soul, wat overigens geen verwijt is. Zolang we maar niet volhouden dat dit wél soul is. Of funk. Mamas Gun of, uit het verleden, Swing Out Sister zijn muzikale geestverwanten en die maken en maakten best catchy liedjes. Toch: onverbiddelijke hits hoor ik hier niet.
Hits staan ook niet op Sugar Fix, het tweede album van Laura Vane & the Vipertones. Een samenwerkingsverband van doorgewinterde muzikanten die alle kneepjes van de soul en funk door en door kennen. Dat zorgt ervoor dat er geen uitgesproken slecht nummer op Sugar Fix staat, met het titelnummer, ballad “Just Keep Smoking” en het met rockabilly geïnjecteerde “Capsize” als meest geslaagde tracks. Tot grote hoogten stijgen Vane en Vipertones echter nergens. Neo-soul is een drukbevolkt genre, wil je daarin opvallen heb je betere nummers of een opvallender geluid nodig.
The Jig heeft dat geluid wel. Het grotendeels instrumentale Brooklyn Blowout werd opgenomen in New York, door zeven muzikanten die hun sporen verdienden bij onder meer Caro Emerald. James Browns begeleidingsband The JB’s is de grootste invloed, maar er komen ook likjes afrobeat, boogaloo en New Orleans-funk voorbij. Het wat flauwig getitelde (Sweat in the)Butt Crack is toch een onweerstaanbare meebruller, in de beste James Brown-traditie. Standoff is een winnende combinatie van loeiende Hammond, pedal-steel en stotende funk. The Jig hoeft geen hit, The Jig wil geen droge draad aan het lijf van het publiek en van zichzelf. Die pretentie maken ze waar.

mij=Coolhouse / Bertus & Unique / Munich & B-Crack / Painted Dog