De drie dames van The Soviettes zijn best leuk. Geen bijzonder lekkere wijven en ook niet echt opvallend knap maar gewoon, leuk om te zien. Ze kunnen ook best leuk spelen, technisch niet echt heel erg goed, zoals de meeste andere bandjes op label Fat Wreck Chords, maar goed genoeg om al drie volwaardige platen uit te (mogen) brengen. LP III, inderdaad de derde langspeler, is dan ook een best aardig album geworden met vriendelijke liedjes en geinige teksten. De refreintjes zijn best aanstekelijk en ook naar de melodietjes kan ik best luisteren. Toch is het nou ook weer niet allemaal zo heel erg best. De CD is namelijk best kort – 30 minuten, maar dat ben ik doorgaans wel gewend – en bevat eigenlijk geen één écht best nummer. Alles is aardig door te komen en leuk voor op de achtergrond maar geen enkel moment word ik opgeschrikt door een bovengemiddeld goed liedje. Daardoor is LP III eigenlijk best saai geworden. Vooral omdat alle nummers dus best veel op elkaar lijken en ik ook na vier luisterbeurten mijn best moet doen om de liedjes van elkaar te onderscheiden. The Soviettes zijn hierdoor één van de minder aansprekende groepen in het genre en dat vind ik toch best jammer, aangezien ik het zo’n meidenclub best graag gun om iets bijzonders neer te zetten. Of ze beter kunnen weet ik niet maar deze plaat is het simpelweg niet goed genoeg. Of niet zo best, zo u wilt.
mij=Fat Wreck / Sonic