The Strange Boys – And Girls Club

‘when you’re a cowboy / on the plains / everyone you / meet on the way / you either kill or entertain.’ En: ‘this girl taught me a dance / called the I don’t care / […] / stand alone over there / and watch everyone else around you care.’
Dat je maar weet dat The Strange Boys niet zomaar een garageband is met dito teksten. Uit de titel van hun derde plaat is al duidelijk dat ze lol hebben in taalspelletjes. Ook hun muziek zit net iets geraffineerder in elkaar dan dat van de gemiddelde navolgers van sixtiesbandjes. Natuurlijk zingt Ryan Sambol dan weer verveeld snotty, dan weer pathetisch jankerig (“Should have shot Paul’: ‘Should have shot Paul / popped the wrong mop top / should have shot Paul’), speelt hij rammelend gitaar en sneert soms als Bob Dylan toen die net elektrisch was gegaan. Hun sound past als een paar afgedragen, maar perfect zittende sneakers en klinkt rauw, direct en uiterst intens. Je stelt je haast voor hoe ze dat gedaan moeten hebben: met z’n vieren rond een microfoon die aan het plafond hangt. Uiteraard kan Ryan Sambol niet stil blijven staan, dus slaan de meters hier in het rood en pikt de tape daar veel te weinig op. Ze lenen een Bo Diddley-beat, (“Who Needs Who More”) een Stones-riffje (“A Man You’ve Never Known”), geven er blijk van een trits bluesartiesten te kennen (“Probation Blues”) en hebben de teksten van Chuck Berry uit en te na bestudeerd. Maar allemaal met hun eigen draai, allemaal alsof ze het zelf uitgevonden hebben. Zo fris, nieuw en opwindend kan garagerock klinken.

mij=In The Red / Konkurrent