Ik zag de ietwat norse kop van Chris Squire achter op het hoesje van Syndestructible staan en dacht: ‘Goh, Yes heeft een tijdje vrijaf en mijnheer de bassist gaat een hobbybandje oprichten; die kan ook niet zonder zeg!’ Woepsie, foutje van mijn kant, want The Syn, zo heet dat hobbybandje van Squire, bestond al ruim voordat er überhaupt maar sprake was van Yes. Alhoewel… hoeveel mensen zullen dit wél geweten hebben? Niet veel denk ik, dus echt schuldig hoef ik me hier ondanks de rij Yes cd’s en cd-boxen die ik in mijn bezit heb niet onder te voelen. Syndestructible maakt me wel nieuwsgierig om eens te kijken of ik wat oud werk van The Syn op kan snorren. Deze band blijkt namelijk een fijne poppy versie van wat we van Yes kennen te maken. Zanger Stephen Nardelli schijnt sinds het stoppen van The Syn (veertig jaar dus!) niets meer in de muziek gedaan te hebben, maar dat hoor je er niet aan af. Zijn ingehouden manier van zingen doet af en toe een beetje aan Peter Gabriel , zijn latere opvolger bij Genesis Ray Wilson en ook David Gilmour denken. Muzikaal schuift het af en toe ook wel die kant op, maar zodra Squire de karakteristieke tweede stem inzet hoor je gelijk het Yes-verleden – misschien is de Yes-toekomst in deze context beter? – door galmen. Overigens zijn Squire en Nardelli de enige twee oorspronkelijke leden op deze plaat. Ze worden hierop bijgestaan door de tweelingbroers Paul (oa Oasis en Chris Robinson solo) en Jeremy (oa. Finn Brothers) en Gerards Johnson die volgens mij alledrie nog niet zindelijk waren toen de twee heren het voorprogramma verzorgden van Jimi Hendrix in Engeland. Inderdaad, ze zijn op leeftijd, maar dat hoor je er niet aan af.
mij=Umbrello / InsideOut / Suburban