Welkom in het universum van The Tallest Man On Earth: 'I always want to bring you something / but sometimes it’s just roses dying too young'. Voor Kristian Matsson het equivalent van het al bijna verlepte en naar diesel ruikende bosje bloemen bij de benzinepomp. Deze regels komen uit “Revelation Blues”, het prijsnummer van zijn derde volwaardige album. Evenals op zijn twee vorige platen zijn de eenzame gitaar of de al even eenzame toetsen en de snerpende stem – reden waarom je van hem houdt of hem een schreeuwlelijk vindt – de belangrijkste usp’s. Uiteraard naast de voortreffelijke liedjes die hij zomaar uit zijn mouw lijkt te schudden. Het grootste verschil met debuut Shallow Grave en opvolger The Wild Hunt zit ‘m in de arrangementen en het feit dat Matsson zich inhoudt als het gaat om het etaleren van zijn gitaartechniek. De liedjes zijn versierd met slidegitaar en banjo en hier en daar horen we synthesizerlicks. Maar wat hem het meest onweerstaanbaar maakt, horen we ook op There’s No Leaving Now terug: de combinatie van vrolijk huppelende ritmes en gepijnigde teksten. Niet elk nummer is hier even memorabel, maar het eerder aangehaalde “Revelation Blues”, “1904” en opener “To Just Grow Away” zijn voldoende om Matssons talent te bevestigen.
Mij=Dead Oceans / Konkurrent
4 reacties