Supergroep. Leuk fenomeen. Je ziet ze regelmatig in de progwereld, maar ook elders krijgen ze voet aan de grond. Het idee erachter is leuk: zet een aantal talenten/creatievelingen uit verschillende bands bij elkaar en kijk wat er gebeurt. Soms pakt het goed uit en soms blijkt de som niet eens het geheel der delen. En dan gaat de band weer uit elkaar. Want dat is de grote gemene deler der supergroepen. Echt lang blijven ze niet bestaan. En een normale band worden, dat zit er al helemaal niet in. En toch is dat wat er gebeurd is met The Tangent. Begonnen als samenwerking tussen Parallel or 90 Degrees en The Flower Kings, aangevuld met de saxofonist van Van der Graaf Generator, is The Tangent uitgemond in een nieuw vehikel van Andy Tillison, overigens de oprichter van The Tangent. De band kende vele bezettingswisselingen: Flower Kings eruit en Beardfish erin, Jackson eruit en Travis erin, Beard Fish eruit en diverse sessiemuzikanten erin, maar is redelijk stabiel met Tillison, Travis en Burgess en brengt een gestage stroom platen uit. COMM is al nummer zeven sinds 2003! Tillison weet van doorwerken en dat pakt niet altijd even goed uit. Op COMM verdwijnen de canterburyinvloeden, de reden om The Tangent op te richten, weer iets naar achter. Wat overblijft is een toetsengedomineerde progplaat met veel saxofoonwerk. Niet gek met een blazer en toetsenist als kernleden. Maar helaas sprankelt de plaat niet. Het zit degelijk in elkaar, de nummers vervelen nergens, maar je hoopt regelmatig dat ze het gas even net iets dieper intrappen. Daarbij helpt het ook niet dat Tillison geen slechte zanger is, maar ook geen bijzondere. Het geheel komt daardoor dit keer niet van de grond. Al met al dus geen slechte plaat, maar wel eentje die alweer vooruit doet kijken. Als Tillison daar nu eens meer tijd voor neemt en een echt goede zanger zoekt, dan tuigen we de term supergroep weer op. Maar dan in een andere betekenis…
mij=Inside Out / CNR
4 reacties