The Tears – Here Come The Tears

Volgens mij heeft iedereen dat wel: een paar afgetrapte ouwe schoenen waar je, ondanks dat ze er al jaren niet meer uitzien, toch geen afstand van kunt doen. Suede – de band, niet de leersoort – was voor mij zo’n paar. Glanzend aangeschaft, maar na een paar fikse stappen vooruit brak er al een hak af. De vervangende hak liep toch een stuk minder lekker, en langzamerhand kwam het gevoel dat we ook elke keer hetzelfde rondje liepen met elkaar. Met pijn in het hart – we hadden toch heel Europa afgewandeld – gingen de schoenen in een doos naar de kelder. Totdat er ineens een nieuw, sterk gelijkend paar onder de naam The Tears in de winkel stond. Voorzichtig heb ik ze aangepast, bang voor een teleurstelling maar het valt mee! Butler weeft als vanouds verfijnde gitaartapijtjes, en Anderson rijmelt er weer lustig overheen. Hij toont zich zelfs maatschappelijk betrokken in misschien wel het mooiste nummer van de plaat “Brave New Century”. Verder blijft het thematisch grotendeels bij het oude. Beschrijvingen van liefde in de grote stad, maar minder op de zelfkant gericht dan voorheen, minder zwarte romantiek. Volwassener misschien? Muzikaal zeker. De arrangementen zijn melodieuzer en orchestraler. Toch overheersen typische Anderson/Butler ballades. In die zin is de keuze voor “Refugees” als eerste single wel begrijpelijk. Het is een zwakke “Trash” mark 2, maar tenminste uptempo. De jubelglam van “Lovers” had wat mij betreft een betere keuze geweest. Here Come The Tears bevat echter ook een paar echte prachtnummers die zowaar kippevel vooroorzaken, zoals “The Ghost of You”, over het verlies van een geliefde. Toch is het niet genoeg die weggestopte schoenen te doen vergeten. Het is zelfs de vraag hoe lang het nieuwe paar bij elkaar blijft. Nee, ze zijn niet hip, ze zijn niet origineel, niet verbeterd, maar allemachtig, wat zitten ze toch vertrouwd lekker!

mij=V2Music