Menig huis-aan-huis blaadje heb ik in de brievenbus geschoven met Dusk van The The. Wekenlang zat deze in mijn walkman, een prachtalbum van een meester liedjesschrijver met een scherpe wereldvisie. Daarop volgde Hanky Panky, met enkel covers van Hank Williams, en NakedSelf nog, maar toen werd het stil. Althans op cd vlak. Tien jaar lang kwam geen plaat van de plank (wat bij Matt Johnson niet betekent dat ze niet zijn gemaakt), totdat zijn broer Gerard Johnson hem verzocht een soundtrack te maken bij zijn film Tony: London Serial Killer. En daarmee is de recensie van deze plaat ook geschreven. Tony; A Soundtrack By The The is een duistere, koude en bij tijden keiharde soundtrack. Zonder te film te zien, voel je de spanning in de lucht hangen in de wringende soundscapes, metrohal echo’s en trage baslijnen. Eerie eekie ambient die de realistische sfeer van Japanse horrorfilms lijkt te ademen, iets wat de film direct een aanrader maakt. Af en toe komt er iets voorbij wat lijkt op een liedje, maar veelal zijn het grauwe grijstinten die uit de boxen rollen, gevouwen rond repetitieve thema’s op de piano. Geen gezellige muziek voor een avondje borrelen met vrienden. Meer iets om op de bank te ondergaan. Als je dus opzoek was naar een nieuwe Dusk, dan ben je hier aan het verkeerde adres. Maar met een beetje open geest, zal dit ook zeker goed vallen.
mij=Cineola / Bertus
Tony:LSK is een van de vaagste films die ik ooit heb gezien. (Dark) Humor, harde nitty gritty beelden, uitzichtloosheid, keiharde vereenzaaming. Wauw.