Opgefokt. Wie zou het niet zijn na zo’n dag? Mensen die aan je hoofd zeuren, anderen die ondertussen met alles en iedereen lopen te ouwehoeren en dan zelf nog allerlei deadlines moeten halen. ‘Opsodemieteren allemaal, aan je werk’, maar dat zeg ik dan weer niet. Om me dan af te reageren op de autorit terug naar huis heb ik iets stevigs nodig. En dat is zeker niet het vervolg van het eerste deel van de cd van de singer-songwriter die mijn heenweg begeleidde. In mijn tas zit al wekenlang Now We Can See van The Thermals. Muziek waar ik nog niet voor in de stemming was, tot nu. Muziek waar ik eigenlijk ook niet zo benieuwd naar was. Na drie album had ik het gevoel dat ik genoeg gehoord had van deze band. Niet dat hier veel verkeerd aan was, want vooral hun debuut More Parts Per Million koester ik nog steeds. De band heeft qua opnametechniek een hele grote stap voorwaarts gezet, met Now We Can See. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hun debuut qua opnemen tien dollar kostte. Now We Can See stelt mij niet teleur. Wat een energie, wat een opgefoktheid en hier en daar nog steeds lekker lo-fi. Ik word er rustig van. Zeker als de band na vier rockende nummers in het wonderschone “At The Bottom Of The See” een tandje terugschakelt en ze The Velvet Underground als begeleidingsband ingehuurd lijken te hebben. Als ik thuis ben, dan gaat het weer prima met me. Het eerste wat ik zo ongeveer doe is een cd opzetten. Die van The Thermals, ik ben namelijk nieuwsgierig hoe de laatste nummers van dit album zijn. Hiervoor was de rit net te kort.
mij=Kill Rock Stars / Konkurrent