Heel lang geleden, het zal in 2004 zijn geweest, werd ik betoverd door “Lavinia” (luister de albumversie, niet de clip). Hoe mooi kon een nummer zijn? De stem van Finn Andrews nam je mee naar de diepste gewrochten van een getergde ziel. Je voelde de wanhoop, de pijn van een man die niet kan kiezen. En uiteraard hielp het strijkorkest ook mee om de drama te accentueren. De cd The Runaway Found, waar “Lavinia” op stond, werd alleen al door dit nummer een klassieker. Hierna kwam in 2006 Nux Vomica uit, een minder toegankelijke cd dan zijn voorganger, vond ik. Die cd is dan dan ook niet echt bij mij ingedaald en is min of meer langs me heen gegaan. Met Sun Gangs gaat Finn weer terug naar het begin, tien tedere nummers met afwisseling. Hij start sterk met “Sit Down By The Fire”, een fijn aanstekelijk nummer. Richting het einde wordt het alleen wel heel erg depressief allemaal en daar moet je van houden. Hierbij vergeleken is “Lavinia” bijna vrolijk. Met deze muziek ga je op zoek naar een balk en touw, zouden mijn vrienden zeggen. Men associeert mijn muzieksmaak hier wel vaker mee namelijk, maar op een of andere manier hou ik daar juist van. En zoals Finn in het interview met FileUnder al aangeeft, het overgrote deel van deze cd is doordrenkt van zijn relatie break-up. Het is blijkbaar een pijnlijk onderwerp.
mij=Rough Trade / Konkurrent
Sinds wanneer is depri muziek goed voor een balk en een touw….. 🙂
Wederom een enorm goede plaat na het briljante The Runaway Found en het steengoeie Nux Vomica. Deze plaat ligt daar ergens tussenin en is dan ook een waardige opvolger van de vorige twee.
Wat een stem ….. echt super…..