Een Duits potje metal gaat er in als koek! Zeker wanneer het een mix is van stonermetal, thrashmetal en typisch Amerikaanse metalcore. Verwacht van The Very End geen vernieuwende hoogdraverij. Mercy & Misery, als ik het goed heb, de tweede plaat van het gezelschap, is een brok metalwetenschap die staat als een goed gestort betonnen funderinkje. En, dat is puur functioneel. The Very End doet niet aan tierelantijntjes, maar aan een soundtrack waarop het goed rousen en bierdrinken is. Mercy & Misery is een solide plaat die je opnieuw wilt blijven beluisteren, ondanks de uitglijers in de vorm van twee covers: “Immigrant Song” van Led Zeppelin en “Maniac” van Michael Sembello. Beter is om zich te blijven focussen op sterke riff-georiënteerde metal vol knap voortreutelend drumwerk en vocalen die van gruntend overgaan naar schreeuwerige uithalen. The Very End heeft wat weg van The Antagonist en The Defaced. Het is hetzelfde type testosteron-metal met veel gebulder en gebrul. Op zijn tijd is er niks mis met een kruising tussen thrashmetal, Metallica en Black Label Society.
mij=SPV / Steamhammer / Suburban
4 reacties