The War On Drugs – Lost In The Dream

Helemaal hipperdepip, dat War On Drugs. Geweldige bandnaam, maar opener “Under The Pressure” schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Als je vocalen hebt die ergens tussen Brian Adams en een jonge Bob Dylan inhangen, pak dan in elk geval niet de intonatie en frasering van ‘n Dylan op. Vind ik echt heel erg vervelend. En als je vervolgens muzikaal opent als een jaren ’80-Prefab Sprout-bandje, dan ben ik al geneigd om deze CD uit het raam te flikkeren. Nadat ze jarenlang hebben samengespeeld gaan de heren Kurt Vile en Adam Granduciel nu ieder hun eigen weg. Vile is met Wakin On A Pretty Daze goed terechtgekomen. De verwachting is dat Granduciel dat met deze derde CD ook kan. Americana-muziek is leidraad. Blues, rock en folk zijn afgeleiden. Het instrumentarium dat daarbij hoort is niet bepaald logisch te noemen. Songs van Dylan, Traveling Wilburys, Fleetwood Mac, Tom Petty en de community-songs met overwinningsroes van Bruce Springsteen associeer je niet snel met piano, orgel, phaser- en flangergitaren. Maar, dat het onmiskenbaar herkenbare songs zijn die in het grote Amerikaanse songbook thuishoren, zoveel is duidelijk. Granduciel is een eigentijdse dromer die in zijn eentje soundscapes maakt als een reiziger die de wereld en de veranderlijke landschappen vanuit een beslagen autoraampje aan zich voorbij ziet trekken. Hij krabbelt wat woordjes en flarden met zijn vinger op de ruit en heeft een song. De man heeft het in zich om al gitaarspelend en gesteund door een enorme band zijn ideale droomwereld te verwezenlijken, als zijn ego maar niet ondergesneeuwd raakt. Wie in zijn eentje werkt, hoeft niet bang te zijn voor de confrontatie. Het is voor War On Drugs nu hoofdzaak om zelfvertrouwen te winnen en te erkennen dat eigen zwakheden door anderen opgevangen kunnen worden. De tijd zal ons leren in hoeverre Granduciel zijn hersenspinsels durft over te dragen en niet als een Blue Nile of een Black een one-hit-wonder de boeken ingaat.

mij=Secretly Canadian