Het festivalseizoen kun je tegenwoordig vanuit de luie stoel prima volgen. Zeker als je toegang hebt tot buitenlandse zenders als de BBC. En zo kan het gebeuren dat ik ‘s avonds naar Kasabian aan het kijken ben en me af zit te vragen waarom dit in ons kikkerlandje niet net zo populair is als in hun thuisland. Het is denk ik te Brits, niet sterk genoeg qua liedjes – sorry fans – en de keyboardpartijen moeten zo nodig alle leegtes opvullen. Maar dit laatste is een persoonlijk allergiegebied. Als ik dan de volgende dag een cd van The Weatherman draai, dan begint deze mij meteen via het verder springerige “Unite The People” in mijn allergiegebied te plagen. Een geheid succes op Glastonbury denk ik dan, maar de Britpop van The Weatherman komt uit Portugal en tja, dat lijkt me een probleem. The Weatherman is Alexandre Monteiro en hij speelde de nummers voor het derde album – verrassend Weatherman geheten – grotendeels ook zelf in. In de tweede song “Out Of My Mind” leg ik een link met E.L.O. en besluit ik eigenlijk dat dit niet mijn ding is. Hierna lijkt de bombast wat meer naar de achtergrond gedrukt te worden en wordt het zeg maar meer The Beatles. Luister maar eens naar de derde track “Fab” – what’s in a name-, dat zelfs een hit schijnt te zijn in zijn thuisland, en zo hoort dat. Of misschien zou ik nog beter een link kunnen leggen met onze eigen (helaas opgeheven) Johan met lekker in het gehoor liggende zonnige liedjes, prima gezongen en waar weinig verkeerds aan is. Als je “Double Trouble” hoort dan begrijp je hopelijk wat ik bedoel. Misschien dat het als totaal wat spannender en avontuurlijker had gekund, maar misschien moet ik niet zo zeuren. In januari waren ze in ons land op Eurosonic en nog wat speelplekken, in september schijnen ze weer voor optredens deze kant op te komen. Ik denk niet dat het een vervelende avond wordt.
mij=TW/SCL
4 reacties