De The Wooden Constructions beloven nog al wat in hun bio. Zij zeggen namelijk dat ze er met hun muziek voor zorgen dat je The best dance you’ve had in years zult hebben. Nou, dat zal niet zo snel gebeuren in mijn geval, want ik houd helemaal niet van dansen, ik ben meer een kijker. Maar al luisterend naar hun debuut-EP Don’t Ask Me Man, I Don’t Know Either snap ik wel zo’n beetje waar ze deze opmerking vandaan hebben. Deze Amsterdammers maken namelijk wel behoorlijk energieke en opzwepende post-funk. En vooral ook retestrak. Cake on speed, da’s wel een aardige benadering om de muziek van het viertal te omschrijven. Wel merk ik dat de zang van frontman Gover me na verloop van tijd een beetje tegen gaat staan. Zijn stem en manier van praatzingen vind ik nu de zwakste schakel van deze verder lekker in het gehoor liggende springerige band. Maar dat kan ook best versterkt worden doordat het EP-tje maar kort duurt. Live zou The Wooden Constructions wel eens meer overtuigend voor de dag kunnen komen.
Dat de lengte van een EP geen bezwaar hoeft te zijn bewijzen onze zuiderburen van The Galacticos. Deze vier jonge Limburgers behaalden in 2008 de finale van Humo’s Rock Ralley en debuteren nu met de door Pascal Deweze geproduceerde EP Phone Home en die EP kan ik gerust tien keer achter elkaar draaien zonder dat de songs me gaan irriteren. Hun liedjes bevinden zich ergens tussen Grandaddy (de orgeltjes!), Pavement en daar nog wat snufjes Weezer bij met een mespuntje van ons eigen Caesar. Lekker prikkelende indierock dus, met ondanks het rafelige en de af en toe wat rare experimenten in korte liedjes (het rare intro van “He Said, She Said” is hier zo’n voorbeeld van), toch genoeg structuur om niet stuurloos te raken.De zanger van Galacticos heeft bovendien een kenmerkende stem. Hij klinkt een beetje zoals Rudeboy zingt in “Routine”, maar dan veel beter. Vernieuwend is het misschien niet, zeer smakelijk is het wel.
mij=Eigen Beheer & Keremos