Ik moet bekennen dat ik me altijd heb afgevraagd hoe Therapy? het zo lang heeft weten uit te houden. Lang geleden, in 1994, vond ik Troublegum een sterk album en stond ook ik in Paradiso en op Pinkpop mee te springen op hits als “Screamager”, “Nowhere” en “Die Laughing”. Daarna ben ik de band – behalve natuurlijk het onontkoombaar theatrale “Diane” – enigszins uit het oog verloren. Maar na 15 jaar is de band er nog steeds en trekt ze in heel Europa nog altijd volle zalen. Deze volhardendheid is ook het uitgangspunt geweest voor het nieuwe album Never apologise, never explain.
mij=door GvA
Andy Cairns: De titel vangt heel erg onze mindset. Ondanks alles wat ons is toegedicht en alle keren dat we zijn afgeschreven zijn we altijd onze eigen weg blijven gaan. En er is niets in die 15 jaar dat volgens ons verklaring of verontschuldiging behoeft.
Na Troublegum werden jullie immers als het nieuwe Ierse wereldproduct na U2 geponeerd.
Krankzinnig toch? Ik bedoel – kijk naar mijn kop! – ik heb niet de looks van een Bono of een David Gahan, dus waar ze dat toch ooit vandaan hebben gehaald… [with a face like this I won't break any hearts…] Trouwens, wist je dat een Nederlandse journalist daar ooit mee begonnen is?
De naam, alsjeblieft!
Sorry, maar dat is wel erg lang geleden. Anyway, we hebben ons nooit erg druk gemaakt om die verhalen en altijd pragmatisch gebleven.
En erg hard gewerkt…
Ja heel hard. Gelukkig heeft dit veel trouwe fans opgeleverd.
Hadden jullie een plan toen jullie dit album gingen schrijven?
Het moest in ieder geval een plaat worden waarbij duidelijk werd dat we weer een driemansformatie zijn. Het opnameproces had ook wel iets weg van onze eerste opnamesessies. Het hele album is in twee weken opgenomen en bevat weer lekker veel noise. Overigens hebben we alledrie aan het album geschreven. Dankzij de moderne techniek konden we dit nu lekker thuis doen en stuurden we elkaar CD's toe met home recordings. Eens per maand kwamen de bijeen in Londen om de probeersels uit te werken en te oefenen.
De nummers dragen titels als “Die like a Motherfucker” en “So called Life” en de lyrics zijn doordrenkt met thema's van verval, angst voor de toekomst en het 'zogenaamde leven in de kudde'. Je zegt op de site dat je teksten geïnspireerd zijn door het werk van de Franse auteur Houellebecq. In “Die like a Motherfucker” zing je over een generatie van geatomiseerde mensen die haar laatste ademtocht uitblaast. Hoe komt het dat je teksten zo pessimistisch zijn terwijl Therapy? op het podium toch voornamelijk positieve energie uitstraalt?
Mensen zijn snel geneigd te denken dat ik pessimistisch ben omdat ik harde rock met duistere lyrics combineer. Maar ik ben getrouwd en heb een zoon en als we niet tournee zijn dan geniet ik intens van het 'gewone kuddeleven'. In mijn muziek laat ik me echter beïnvloeden door de toestand in de wereld. En die wordt vandaag de dag vooral overheerst door angst. Veel mensen ervaren leegte en zoeken naar houvast in bijvoorbeeld religie, maar ook in een heleboel goedkoop geluk. Dit is niet perse slecht, maar er is toch veel onvrede. Tijdens een concert kan deze onvrede er eens lekker uitgegooid worden.
Willen jullie weer een hit gaan scoren?
Het zou natuurlijk altijd mooi zijn, maar ook hierin moeten we pragmatisch zijn. De lancering van een single in de UK kost £25.000,00. Dit zou een gigantische hap zijn uit het promotiebudget dat ons label Spitfire voor ons heeft uitgetrokken. Dit traject hebben we in het verleden al meerdere malen afgelegd – optreden voor Top of the Pops enzo – maar dat hebben we zo langzamerhand ook wel een beetje gezien. We steken dit geld liever in de promotie van het album en de tournees.
Tijdens het concert heb ik overigens antwoord gekregen op de vraag naar het houdbaarheidsgehalte van Therapy? In de volgepakte Melkweg leek de tijd meerdere malen stil te staan. Zo werd er aan de lopende band gestagedived – iets waar de security vandaag de dag duidelijk geen rekening meer mee houdt; pas na een uur verscheen er voor het eerst een zwarthemd op het podium die weifelend een uitzinnige fan het publiek in probeerde te bewegen. Ook in Nederland heerst blijkbaar veel onvrede, want vrijwel elk nummer resulteerde in woest pogogeweld. Toch wordt het nergens venijnig, wat vooral te danken is aan de steevast lachende koppen van Andy en bassist Michael McKeegan. Amsterdam was dan ook the best fuckin' place om de laatste gig op het vasteland te spelen. Onder luid gejoel werden verschillende nummers opgedragen aan Joey Ramone (“Rock you Monkeys” – dat door eindrijm 'CIA – USA' ook een zeker Ramones-gehalte heeft) en de heren G.W. Bush en T. Blair (“Die like a Motherfucker”). Een krankzinnig bewegende fan op de punt van het balkon zette tijdens het nummer “Polar Bear” een ijsbeermasker op, wat hem de eervolle uitnodiging opleverde de band na afloop van het concert een blowjob te mogen komen geven in de kleedkamer. Wat in de afgelopen 15 jaar ook niet is veranderd, zijn de drie à vier fluimen die Michael McKeegan per nummer in de rondte spaugt. Maar bovenal van alle tijden blijven toch de hits van Troublegum: “Screamager”, “Nowhere” en “Die Laughing”. Ik was weer even terug in '94; lost in a world with no reality…