Het is niet zo dat ik de afgelopen maanden geen (nieuwe) muziek geluisterd heb en dat er daarom hier maar zo weinig stukjes van mijn hand waren. Integendeel zelfs, cd-speler en het Spotify-machinetje zoemden als tevreden bijtjes door. Ik had er gewoon totaal geen zin in om wat ik hoorde om te zetten in iets (on)zinnigs van ongeveer 250 woorden. Mag het een keer na bijna 3000 stukjes en foto’s in tien jaar tijd? Dacht ik ook. Ik dacht er zelfs even aan om de pijp maar helemaal aan Maarten te geven. Want zit er nog wel iemand te wachten op een site gevuld met vooral geouwehoer over cd’s? Ik twijfelde daar zeer aan. En misschien nog steeds wel. Maar ik heb ondertussen zelf weer zin om af en toe wat woorden vuil te maken aan muziek. Het zal me benieuwen of ik het volhoud. Om warm te draaien doe ik er eerst een paar ouwe waarvan ik vrees dat je ze zo maar gemist kunt hebben, maar waar ik zelf helemaal dol op ben geweest de afgelopen maanden.
Dat Fields of Reeds van These New Puritans een van mijn lievelings was de afgelopen maanden, da’s niet zo raar. Hun Hidden was in 2010 echt niet voor niets mijn album van het jaar. Waar het weergaloze Hidden het met gemak kon redden met de tactiek van de weldadig bombastische overrompeling dat ontsproot uit het grillige brein van frontman Jack Barnett, vraagt Fields of Reeds meer van me. Het is een meer ingetogen, maar op details wel een meer verfijnde plaat die maar langzaam beslag van me nam. Ik had (en nam) er ook alle tijd voor, dat scheelt allicht. Het was ook voor het eerst in tijden dat ik baalde dat ik bij het beluisteren van een cd niet meer de beschikking had over mijn stereotoren en koelkasten van speakers. Ik had maar wat graag de negen songs de huiskamer laten vullen. Al was het alleen maar om de wonderbaarlijke draai die de band geeft aan het door Burt Bacharach geschreven “This Guy´s In Love With You” eens goed tot je kunnen laten doordringen. De minimalistische versie van These New Puritans met vervormde waterige zang van Elisa Rodrigues zal bij menigeen vraagtekens oproepen. Het schijnt dat Barnett (‘I’m a bit a perfectionist’) schier oneindig op zoek is geweest naar de perfecte versies van de negen liedjes. Dat hij daarbij het gepresteerd heeft om nergens helemaal over de top te gaan is een prestatie an sich als je weet dat er hele wagonladingen aan puik klassiek geschoold personeel voorhanden was. Zo levert de koperblazerssectie een song als “Spiral” een warme deken die je maar wat graag comfortabel over je heen trekt, maar is die deken vooral functioneel, maar wel met liefde met de hand gemaakt. De negen songs zijn behoorlijk abstract, wat maakt dat er steeds weer wat nieuws onthult lijkt te worden bij een volgende luisterbeurt. Tegelijkertijd zit er -gelukkig- wel zoveel lijn in het gros van de songs dat je genoeg hebt om aan vast te klampen. Het maakt Field of Reeds geen eenvoudige kost, maar deze maaltijd vol verrassingen kan mij niet vaak genoeg voorgeschoteld worden.
mij=Domino / Munich
Welkom terug!