Een van de leukste festival-optredens die ik zag, was het optreden van Thirty Seconds To Mars op Rock Werchter. U kent dat wel, lekker op een afstandje voor het hoofdpodium, de kop in de zon, biertje in de hand en in de verte staat een bandje dat weet wat ze moeten doen om de gehele festivalweide te bereiken. Op zich niet bijzonder, maar tijdens hitje “Kings and Queens“, waarbij een aantal fans het podium op mogen komen om de koortjes mee te joelen, liep het uit de klauwen en stonden er veel meer meisjes dan de bedoeling was. Aan de zichtbaar geërgerde Jared Leto kon je zien dat hij de regie, die hij tot op dan strak in de hand had, even helemaal kwijt was. Op dat moment werd pijnlijk duidelijk dat Leto toch meer een zingende acteur is dan een acterende zanger. Dat bleek helemaal toen ik de band, een maand of wat later op Lowlands exact dezelfde show zag spelen. Minus dat “Kings en Queens”-incidentje dan. Maar laten we eerlijk zijn, Jared Leto kan dat ook erg goed, de getormenteerde emozanger spelen. En dat is de makke aan Thirty Seconds To Mars. Als ware het een filmcyclus, dan is Love Lust Faith + Dreams, Thirty Seconds To Mars Part IV. Deel I t/m III verkochten als een dolle, dus waarom zou je het in deel IV over een andere boeg gooien. En heel eerlijk gezegd, ze pakken mij ook weer in, tenminste bij de eerste keer luisteren. Maar zoals wel vaker bij een blockbuster, vallen bij de tweede ronde de dunne plotlijntjes, het effectbejag en alle andere trucjes op. En dan heb ik het weer gehoord. Als u een emomeisje bent, dan wilt u wellicht niet anders, maar ik loop een podium verder. En kijk op een volgend festival nog wel eens of Leto echt de regie eens uit handen wil geven.
Mij=Virgin
4 reacties