“This is not a festival, we’re missing sausages and crying children”, roept Bonnie ‘Prince’ Billy ergens halverwege zijn set. Toch is Le Guess Who dat wel. De sausages zijn alleen wat verstopt (op de zesde verdieping, bij Pandora). Daar zit de merchandise van Bonnie ‘Prince’ Billie ook en of we na de show maar even langs willen lopen want de verkoper zat nog nooit zo hoog en ver weg. Dat doen we dan maar. Le Guess Who dus. Met een nieuw episch centrum, namelijk Tivoli Vredenburg. Het is nog even wennen en zoeken naar de juiste route. Maar het past perfect en het blijft, ondanks de woorden van Bonnie ‘Prince’ Billy een festival.
mij=Door: Gr.R. Foto’s: Le Guess Who?
In het nieuwe Tivoli Vredenburg is gelukkig niet alles nieuw. De Grote Zaal is gebleven, ook al omdat het de zaal met de beste akoestiek van Nederland is. En met de Grote Zaal zijn ook de kruip-door sluip-door gangetjes om de Grote Zaal heen gebleven. Dus duurt het even voor we de weg naar Einsturzende Neubauten gevonden hadden. Om vervolgens ook niet meer weg te gaan. Neubauten heeft net een nieuwe plaat uit, Lament en speelt een groot deel van die plaat tijdens de show. En wat is het goed. Alle klassieke Neubauten elementen zitten erin en met het uitstekende geluid in de zaal komen alle nuances goed binnen. Lament is geen makkelijk plaat, de Neubauten lieten zich inspireren door de Eerste Wereldoorlog, maar dat maakt de show des te indrukwekkender. Vierendertig jaar zijn ze nu onderweg en met Lament en de bijbehorende show laten ze horen dat de band nog steeds scherp is.
Greylag is nog lang niet zover, maar speelt een fijne set folkrock waarbij de akoestische en de elektrische gitaar fijn combineren. Bij het Portugese Paus is dat niet geval. Maar daar combineren beide drummers weer fijn en daarmee brengen ze een fijne set percusieve progrock. Beide bands spelen in Ekko, dat deze Le Guess Who een ijzersterke line-up heeft. En dat is te merken op de vrijdag van het festival. Is het bij Dracula Legs al aardig vol, bij Viet Cong en Ought proberen we niet eens meer om binnen te komen. Het is vol en er staat een rij van vijftig meter buiten. Het is een klein nadeel van een festival met zulke goede bands en diverse locaties, verspreid in de stad. Maar Dracula Legs pakten we wel mee. De band deed hun eerste optreden, naar verluidt, in april van dit jaar maar dat is niet te horen. Ze spelen een hele degelijke set rock met veel invloeden van de sixties en het begin van de seventies. Vooral de inventieve en minder voor de hand liggende riffs en tempowisselingen doen aan de power trio’s uit die tijd denken. De bariton van de licht maniakale zanger Arthur maakt het af.
Ook bij Perfume Genius is het erg druk. Maar daar staan veel mensen die er toch waren en staan te wachten op wat komen gaat. Misschien is het daardoor dat de band geen contact met de zaal krijgt en dat het optreden niet los komt. Het is best aardig, de pianopop van Perfume Genius, maar het wil nergens spetteren.
Goed, Bonnie ‘Prince’ Billy dus, de man die het geen festival vond. Will Oldham moet nog even wakker worden. Zijn gitaar werkt niet mee en hij heeft zijn stemoefeningen niet gedaan want gedurende het eerste nummer zit er een vals braampje op de stem. Maar de man revancheert zich al snel. Gedurende het optreden gaat hij steeds beter zingen en laat hij merken dat hij en zijn band goed in hun vel zitten. Er worden goed gemusiciceerd en een hoop flauwe moppen getapd. Broeder Dieleman, waarmee Oldham een toer langs wat kerkjes in Nederland deed, wordt uitgebreid bedankt. Was zijn vorige optreden in Tivoli nog gedrenkt in pure country, dit is een pure en uitstekende americana wat Bonnie ‘Prince’ Billy brengt. We missen Viet Cong hierdoor, maar Oldham doet dat snel vergeten. Een erg fijn optreden!
“There’s plenty of dutch hete. But only a few good ones.” Ja, Dean Blunt weet meteen de toon te zetten. Pitchfork schreef al eens dat Blunt keer op keer bewijst dat Blunt heel anders over muziek denkt dan u en ik. Dat dat niet noodzakelijkerwijze verkeerd hoeft te zijn, bewijst hij in Pandora, de bovenzaal van Tivoli Vredenburg. Hij scheert langs grote hoogten en diepe dalen middels een minutenlange kakofonie, die wordt afgewisseld met rustig pianospel. Ondertussen zit de band, en Blunt, in het donker op het podium en gaat er alleen een spaarzaam licht branden als Blunt zijn teksten voordraagt. Het levert een zeer indrukwekkende en verontrustende show op. Quality street music noemt hij het ergens, met inderdaad een hoog street gevoel. “When you are married to the streets, you can’t get a divorce” roept de man. Er zit wat in.
74 werd hij, vrijdag. Maar dat was geen reden om een feestje te vieren en niet op te treden. Sterker nog, het werd sowieso geen feestje, want Dr. John draaide een plichtmatige show af. Hier moest geld verdiend worden en veel meer was het niet. Het enige opvallende van de show was een hyperactieve tromboniste die een beetje leven bracht, maar niet altijd op de juiste momenten. Het leidde vooral af, maar misschien was dat met deze show niet zo erg. Ice Age deed vervolgens wel erg hun best, maar Ice Age kan het gewoon niet. Ooit zagen we ze op Eurosonic, tijdens het eerste optreden in Nederland een vreselijke show geven en ook nu is het gewoon niet goed. Ze zijn minder snotty dan destijds, maar in het beste geval is Ice Age een poor mans Birthday Party. En dat beste geval, dat bereiken ze maar zelden. Het is erg druk bij Ice Age, maar iedere band die in Ekko staat, tijdens deze Le Guess Who is sowieso beter. Trans Am bijvoorbeeld. Trans Am is een hele fijne combinatie van gitaren en elektronica en ze laten horen dat hun versie van de post-rock nog lang niet dood is. Het is nog steeds erg druk in Ekko, maar gelukkig kunnen we wel naar binnen. Trans Am laat weer eens merken dat je goede muziek ook moet kunnen voelen, want de bas dreunt erg lekker. De show is prettig opgebouwd en vooral met een op volle kracht raggend slot, laat Trans Am merken dat ze meer ballen hebben dan dat Ice Age ooit zal krijgen. Ook Parkay Quarts (a.k.a. Parquet Courts) kan daar nog wat van leren. Op plaat klinkt het allemaal best aardig en heeft de band soms een fijne Steve Wynnfeel, maar live komt het nog niet helemaal van de grond. Het is net of de band te graag wil, waardoor het wat dood slaat. Dat kan ook aan de zaal (Pandora) liggen, want meer bands kregen die zaal niet aan de gang.
Een van de pluspunten van de nieuwe Tivoli Vredenburg is het geluid. Perfect afgesteld en het juiste volume, zodat je niet tot nauwelijks met oordoppen hoeft rond te lopen. Ook Brandt Brauer Frick profiteert hier van, want hun techno komt aangenaam binnen. En ook hier staat de bas goed, waardoor de broekspijpen heerlijk meeflapperen. Het maakt het optreden zoveel beter. Het is een mooie afsluiter van een afwisselende dag met zowel hoogtepunten als dieptepunten. Blijkt het dus toch, ondanks Oldhams woorden, een echt festival te wezen. Een heel fijn festival ook…