Het Nasoni-label grossiert in diepgewortelde zwartgallige stoner- en acidrock. Als het al geen hardrock en metal is. Het Griekse This Is Nowhere opent met een klassieke blueskraker van Lonnie Johnson genaamd “Dopehead Blues”. De man had zijn ziel aan de duivel verkocht, en niet alleen voor de muziek. Zoveel was wel duidelijk. This is Nowhere draagt het stempel van de lome, gedrogeerde, laaggetunede reverb-gitaren met fuzz en feedback graag uit. De holle tamboerijndrums zijn er enkel en alleen voor de hartslag. Het kwartet ronkt graag om het ronken, om de lijzige brombeer uit te hangen en om de diepe trillingen te voelen. Zet Jesus And The Mary Chain op 16 toeren en je komt in de buurt. Of pak Goatsnake en bedenk hoe de band zou heten als het iets vlotter zou spelen. Alles draait om de laaggestemde riffs en de frequentie-vocalen met een bezwerend karakter die per song tot een oerknal leiden. Eigenlijk zijn het allemaal oude gemene bluessongs in een zeer cynisch doemjasje met een shitload drugs voorhanden.
mij=Nasoni
4 reacties