In de tijd dat ik het nog leuk vond om obscure punkplaatjes op vinyl te kopen heb ik ooit een langspeler van een hele snelle band steevast op het verkeerde aantal toeren gedraaid. Het is mij nooit opgevallen dat ik alles stukken langzamer afspeelde dan de bedoeling was. Pas toen ik jaren later de CD aanschafte kwam ik er achter al die tijd naar een totaal ander album geluisterd te hebben. Erg gênant natuurlijk en reden om die platenspeler maar eens op zolder te zetten. Een zelfde gevoel bekruipt mij wanneer ik Day Late, Dollar Short aanzet. Ik heb toch niet op een verkeerd knopje gedrukt ofzo? De tonen die uit mijn boxen brommen zijn zo ontzettend laag dat er wel een mechanisch mankement moet zijn. Maar nee, dit is echt zoals het hoort te klinken. De plaat biedt plaats aan zeldzame en onuitgegeven nummers van Thrones, het soloproject van beroepsfreak Joe Preston (Earth, The Melvins, Sun 0))) ). Mensen die deze man kennen en kunnen waarderen zullen ongetwijfeld smullen van deze fraai vormgegeven en propvolle verzamelaar. Afwisselend tussen tergend loom, duister en hysterisch is Thrones met geen enkele muziekvorm te vergelijken. Soms zijn de experimentele klanken ronduit onuitstaanbaar, dan weer is er zowaar een echt liedje te ontwaren tussen al het industrieel gefreak. Desalniettemin blijft de plaat 19 nummers lang intrigeren en nieuwsgierig maken naar wat er nog meer voor een variatie op het menu staat. Thrones is te complex om te kunnen spreken in gradaties van goed of slecht en ik pretendeer dat dan ook zeker niet. Het is een fascinerende luisterervaring waar je wel of geen behoefte aan kunt hebben. Ik heb daar soms wel oren naar. Ongeveer eens per jaar.
mij=Southern Lord / Konkurrent
Oh ja, Sunn O:)))) Sinds een concert van die knakkers klopt mijn hart langzamer.
Joe Preston. FUCK YEAH!