De vorige Throw Me The Statue-plaat kwam net voor de zomer en was dan ook een ideale zomerplaat. Deze nieuwe komt vlak na de zomer en is meteen een stuk herfstiger dan de vorige. Qua timing valt deze release dan ook bijna perfect. Wat meteen opvalt is dat de songs een stukje introverter zijn uitvallen dan op Throw Me The Statue‘s eersteling. Het debuut kende nog een handvol echt catchy popsongs, zoals het erg poppy “Lolita”, en hoewel ook deze plaat bij vlagen ook weer erg poppy en melodieus is, staat er niet direct een hit van dat kaliber op. Of het zou de vierde track “Ancestors” moeten zijn, de meest poppy song van de plaat. Wel zijn de arrangementen over de gehele linie een stukje beter uitgewerkt en doordachter geworden. Scott Reitherman en consorten weten in elk geval hoe ze een song netjes kunnen aankleden. Gitaarriedeltje hier, wat percussie daar, nog wat prettig in het gehoor liggende koortjes erbij en een rijk gevoel voor harmonie om het af te maken. Wat dat betreft zijn ze nu iets meer in het vaarwater van een band als Rogue Wave gekomen, terwijl ook een vergelijking met Grandaddy nog steeds hout snijdt. Deze tweede is iets minder direct dan hun debuut, maar zeker niet een mindere plaat. Je moet er misschien alleen even wat meer tijd in steken alvorens je de schoonheid van deze plaat ontdekt
mij=Secretly Canadian / Konkurrent