Tierra Santa – Apocalipsis

“Dos cervezas, por favor”. Verder dan dat komt mijn Spaans niet. Knap onhandig, vooral als je bedenkt dat ik geen bier drink. Die talenkennis zou dus niet helpen bij het bespreken van deze cd, want dit bandje ís niet alleen Spaans, ze zingen ook in het Spaans. Hardrock in het Spaans, klinkt dat een beetje? Mwah, ik ben er niet weg van. Ik ken F.F.F. dat fantastisch in het Frans rapt, Loudness dat lekker heftig in het Japans piepte, maar bij Spaans blijven die geprononceerde r- en g-klanken wat merkwaardig klinken. Ik kon er in elk geval niet echt aan wennen. Eigenlijk best jammer, want verder is hun achtste (!) cd best aardig. Niet heel opvallend, maar degelijke hardrock. Lekker stevig geproduceerd, met leuke keyboardpartijen en lekker staccato gitaarpartijen. Het is alleen te weinig onderscheidend om echt op te vallen, afgezien van het Spaans. De muziek is van voor tot achter een compromis en dat maakt dat deze cd niet echt blijft hangen. De voorkeur lijkt verder erg bij de Britse metal liggen, bij bands als Saxon en Judas Priest. Priest had en heeft daar de kenmerkende stem van Rob Halford en de twinsolo’s van K.K. Downing en Glenn Tipton, Saxon onderscheidt zich vooral met hun eigen sirene in de vorm van Biff Byford. De zanger van dit Tierra Santa heeft een weinig opvallende stem, waarmee hij meer praatzingt dan echt zingt, laat staan dat er opvallende hoogstandjes aan te pas komen. De band is verder heel degelijk, maar mist iets waarmee het boven de doorsnee uitsteekt. Heb je iets met voornoemde Britse bands, luister dan gewoon eens. Anderen missen hier niet zo veel aan, vrees ik.

mij=Locomotive Music