Omdat ik niet bekend was met het Californische trio Tijuana Panthers – had ik maar beter opgelet tijdens de laatste Best Kept Secret waar ze speelden – werd dit voor mij een gevalletje meerdere verkeerde benen. Ten eerste is er de hoes waarop een cowboy je aankijkt, naar het schijnt John Wayne. Titel-alert! Dit in combinatie met een bandnaam als Tijuana Panthers, maakt dat ik een countrypunkband verwacht. Maar je begrijpt het al: zo gaat deze haas niet lopen. Dan is er de producer Richard Swift van The Shins. Moet ik dan inzetten op een dromerig klinkende indieband waar het geluid gelaagd is neergelegd? Nee, ik zit weer niet goed. En ondanks dat ik er naast zit, zit ik ergens ook niet zo heel verkeerd. Met country heeft het allemaal niets van doen, maar de punky gejaagdheid is in opener “Four Horsemen” al meteen aanwezig inclusief een kekke surfgitaar. Niet dat het een punkband is, nee het is meer garagerock, zoals in het aansluitende “Torpedo” blijkt. Garagerock rammelt, en de kunst is altijd om het geluid dat op het podium tot zijn recht komt te vangen. Dat is Swift prima gelukt, en hij legt een gelaagdheid neer die bij mij verbazingwekkend goed werkt. Zo is er die surfgitaar die zo heerlijk warm klinkt dat ik me wel zie staan op dat Californische strand. Had ik de band The Drums al genoemd? Zoiets dus maar dan dat het als totaal meer klopt. Als het gas eraf gaat, ontsnapt er plots een knuffelbaar liedje als “Nobo”. TToch is niet alles hosanna. Over de hele linie vind ik de plaats net wat te opgefokt. Iets meer rustpunten had de energie er krachtiger uit laten komen. Volgende keer beter?
mij=Innovative Leisure/Bertus