Tim Holehouse is ongetwijfeld niet uniek in het musiceren in een ruime sortering aan genres. De Canadees ging van indie naar hardcore, en is nu bij de basis uitgekomen: de blues. In eerste instantie dacht ik dat Holehouse een eenmansband was. De opener van Grit, “Blood To Spill”, klinkt alsof de drummer ADHD heeft en de rest van de instrumenten er automatisch achteraan hobbelt. Tim Holehouse is echter niet alleen. Er is op drums Michael Howe, op bas Graham Young en op klarinet en toetsen Christopher Derrick. Holehouse bemoeit zich dan voornamelijk met de gitaar en de zang. Zijn stem is rauw, een beetje Beefheartachtig, maar muzikaal is het veel elementairder. En vuiger. Een bluespurist zal er ongetwijfeld van gruwen. Heb je echter meer met garagerock dan kan Grit je wel bevallen. Het is wel zo dat dit album na een vlotte start wat traag voortgaat. Héél langzaam zakt het in en wordt het toch wel wat saai. Ik heb overigens ook de indruk dat het niet de beste muzikanten ter wereld zijn. Dat kan schijn zijn, maar het primaire geluid irriteert me. De Lowlandsen van de wereld zal Holehouse hiermee nooit bereiken, wel de smerige donkere cafés. Ach, die hebben ook hun charme.
mij=Dead Pilot / Import
2 reacties