Tim Knol – Days

Voor Tim Knol zal het niet makkelijk geweest zijn om met een opvolger voor zijn droomdebuut van vorig jaar te komen. Daar is echter niets van te merken op zijn tweede cd Days . Sterker nog, hij is er in geslaagd om zichzelf te verdiepen en verrijken op Days. Klonk het eerste album nog vooral als een singer-songwriterplaat met een hang naar de rootsmuziek à la Wilco en Ryan Adams, nu overheersen de sixties en seventies in al hun melodieuze glorie. Beatlesesque (Brit)pop hoor ik in “Shallow Water”, “1966” en “Lies”. In “Don’t Expect Me Too Soon” en “Do You Leave The Light On” laat Tim Knol zich in bloedmooie ballads van zijn kwetsbare kant zien. “A First” heeft een spannende opbouw en climax. Single “Gonna Get There” is weer een lekker rocknummer met hammondorgel en blazers. Het is goed te horen dat Knol en zijn band het afgelopen jaar veel gespeeld hebben, de band klinkt als een solide eenheid. Terecht zijn ze daar woensdag voor beloond met een duiveltje, een prijs van muzikanten voor muzikanten in het live-popcircuit. Complimenten ook voor de prachtige strijkers- en blaasarrangementen. Menig muzikant zou naast zijn schoenen gaan lopen na het maken van twee sublieme platen. Zo niet Tim Knol, zoals hij bescheiden in “Simple Man” zijn verwondering over hetgeen wat hem allemaal overkomt bezingt in “Simple Man”:’I am just a simple man, I am trying to understand, I’m doing the best I can to stay true’. Het is er nog niet van gekomen om Tim Knol live te zien maar dat moet ik snel maar eens gaan doen want met deze prachtplaat van internationale klasse zouden we hem binnenkort zomaar eens een tijdje kwijt kunnen zijn aan het buitenland.

mij=Excelsior/V2