Timber Timbre – Sincerely, Future Pollution

City Slang

Er zijn bands die na zes platen nog ongeveer hetzelfde materiaal uitbrengen als op hun debuut. Er zijn ook bands die zich ontwikkelen. Soms betekent dit dat de luisteraar uit het begin afhaakt, omdat er wel héél nieuwe wegen ingeslagen worden. Het kan ook zijn dat de aanhang gestaag stijgt, ondanks de koerswisseling. Het Canadese Timber Timbre is van een meer traditionele folkband langzaam opgeschoven naar de donkere indie singersongwriterkant. Wat opvalt is dat het gebruikte instrumentarium steeds elektronischer is geworden, zoals het veelvuldig gebruik van keyboards en ritme-apparaten. Gelukkig weten ze het klein te houden en daarmee wordt het nieuwe geluid niet geforceerd door je strot geduwd. Nee, op Sincerely, Future Pollution gaat het er bescheiden en sloom aan toe. De elektronica heeft het album niet toegankelijker gemaakt. Het lijkt een knipoog naar de jaren tachtig toen de ritme-apparaten opkwamen, maar ik moet er wel aan wennen. Gelukkig is het lelijke jaren tachtig-drumgeluid achterwege gebleven. Opener “Velvet Gloves & Spit” had zomaar een track kunnen zijn van Leonard Cohen. “Grifting” doet juist weer aan David Bowies “Fame” denken. “Skin Tone” is dan weer van een Tindersticks-schoonheid inclusief een vals Flaming Lips-orgeltje, maar vooral zonder de opvallende barritonpraatzang van Taylor Kirk. Hij is toch wel een beetje het uithangbord van deze band op deze maatschappijkritische plaat. “Sewer Blues” doet dan wel weer aan Nick Cave denken. En zo zou ik de resterende vijf nummer ook kunnen duiden. Al met al is Sincerely, Future Pollution een donkere plaat met een geluid dat bekend voor lijkt te komen, maar toch net wat anders is dan je kende.

Timber Timbre staat 9 juli in Tivoli Utrecht, 14 juli in de Muziekgieterij in Maastricht en 1 september op Into The Great Wide Open.

File: Timber Timbre – Sincerely, Future Pollution
File Under: Donkere tijden vragen om aandacht

File Social: [Twitter] [Facebook] [Instagram]