Eerlijk gezegd was ik wel klaar met Tindersticks. Na de niet al te beklijvende en inspiratie-arme platen van de afgelopen jaren – Across Six Leap Years, met bewerkingen van oudere nummers was zelfs een overbodige plaat wat mij betreft – verrast The Waiting Room in positieve zin. Niet dat bij eerste beluistering The Waiting Room nu zo verschilt van eerder werk van Stuart A. Staples c.s. Soundtracks lijken nog steeds een belangrijke inspiratie voor Tindersticks. Een opener als “Follow Me” met een eenzame harmonica die opzichtig naar Ennio Morricone knipoogt, lijkt evenzeer een vette knipoog naar alle recensenten die het woord soundtrack meteen in de mond nemen. Want we krijgen na deze eerste track vooral liedjes te horen. Waarbij de aandacht getrokken wordt door de warme, ruimtelijke productie, het jazzy instrumentarium (marimba? steeldrum?) en vooral naar de vocale bijdragen van twee dames. De te vroeg overleden folkzangeres Lhasa De Sela tilt het prachtige “Hey Lucinda” naar grote hoogten. (Opvallend feit: ze stierf in 2010, wat betekent dat Tindersticks zo’n vijf jaar aan deze plaat gewerkt heeft.) Daarnaast doet Jenny Beth van Savages mee op het donkere, stomende “We Are Dreamers!”, waarbij haar stem perfect past bij de donkerbruine bariton van Stuart Staples. Een enkel, ietwat overbodig instrumentaaltje (“This Fear Of Emptiness”) vergeven we Tindersticks graag. Dankzij de eerder genoemde duetten, maar ook dankzij jazzy, Leonard Cohen-achtige tracks als “How He Entered”, “Second Chance Man” en het afsluitende “Like Only Lovers Can” levert Tindersticks één van de beste platen uit hun carrière af.
mij=City Slang
File: Tindersticks – The Waiting Room
File Under: Jaarlijstjesvoer
[spotifyplaybutton play=”spotify:album:0tbx1EuGVVrX7SqmBtnZVh”]