Ik heb een broertje dood aan opmerkingen als ‘Fans van het eerste uur zullen niet teleurgesteld zijn.’ wanneer er over nieuwere albums gepraat wordt. Alsof dat een doel is. Iedereen verandert, niets blijft constant, tenzij je er prat op gaat een gimmick te zijn. Title Fight ontwikkelt zich voor die allereerste fans misschien wel sneller dan ze lief is. Van de hardcore / emocore die ze oorspronkelijk maakten is nog maar weinig van over op hun derde album Hyperview. Op de tien tracks tellende plaat buigt de band af richting shoegaze en doet dat met verve. Gitarist Jamie Rhoden zingt minder, bassist Ned Russin neemt nu het voortouw. Het geeft de band een sound die mij bij vlagen doet denken aan de prachtvolle dromerige rock die Sunny Day Real Estate tot een van de beste bands ooit maakte. Dat doet Title Fight inclusief precies op tijd een ruw randje in de songs. “Rose Of Sharon” (waarin zowel Rhoden als Russin zingt) laat dit goed horen. Ik kan me voorstellen dat sommigen na verloop van tijd misschien wel een beetje lam geslagen worden door de dik in effecten gedrenkte gitaren waarin The Cure en My Bloody Valentine doorklinken. Ik vind zelf dat er wel voldoende afwisseling tussen de tracks zit, bovendien is de productie van Hyperview prima verzorgd. Dat Title Fight ervoor gekozen heeft om alle tracks naadloos in elkaar over te laten gaan, zorgt dat het totaalplaatje klopt. En die fans van het eerste uur? Ach ja het zal wel.
mij=Anti-