Engelse jonkies zijn niet allemaal op zoek naar erkenning in bands als One Direction of Arctic Monkey. Niet allemaal willen ze op Paul Weller lijken. Deze gasten die elkaar kennen van de Universiteit van Leeds slaan op de opener van Cannibals With Cutlery een brug tussen Madrugada, Thindersticks en The National. Want, wat een prachtige donkergevooisde stem heeft Ralph Pelleymounter eigenlijk! Als hij kracht zet, komt er een lichthees randje op zijn stembanden en komt Alex Turner om de hoek kijken. To Kill A King is dankzij zijn samenwerkingen en tournees met Two Door Cinema Club en Bastille niet zomaar het zoveelste popbandje. De band beschikt over één groot goed en dat is geloofwaardigheid. En goede songs. Maar ja, dat had een band als Panic At The Disco eigenlijk ook. Geloofwaardigheid doet er alles toe. De band trekt registers open en bouwt aan stuwende krachten om elke song een euforisch gevoel mee te geven die oprecht is en goedbedoeld. En met goedbedoeld bedoel ik dan omdat de heren het gevoel vinden kloppen dat wat ze doen juist is. Oh zo vaak hoor je muzikanten praten over componeren met het doel om de achterste rijen van de Alpha-tent te bereiken. To Kill A King gaat uit van harmonie, pakkende refreinen en verschillende lagen die allemaal over elkaar heen buitelen. Het mooiste blijft toch de stem van Pelleymour.
mij=Eigen beheer/Bertus
4 reacties